เธอคือ มายาสภาพที่ฉันพินิศถึง

แทนคุณแทนไท

อาทิตย์ดวงแดงกำลังเคลิ้มคล้อย
ไปพร้อมกับเธอ “ผู้เป็นมายาสภาพ” ที่ฉันพินิศถึง....

แล้วฉันก็พบว่า

แท้แล้ววันเวลาอันสุขชื่นสำหรับฉัน... คือฝัน
ฝันที่แม้มิอาจจะคว้าได้ดั่งวาดหวัง
แต่ก็ฝันได้ดั่งปรารถนา

ความฝันที่สัตย์ซื่อ
มิเคยใจชืดปฏิเสธความโศกดายทั้งมวล... ที่ฉันมี

ถึงแม้ว่า
มายาแห่งฝัน จะจับต้องครองคะนึงมิได้
ไร้รูปสภาพ ให้ยึดถือ
แต่มีนามสภาพให้ไขว่คว้าเสมอ... 

“นิจนาน และนิรันดร์มา”



เมื่อเธอกล่าวคำอำลาแด่ฉัน
สิ่งที่เหลือไว้สอนรอยอาลัย... คือนามสภาพที่ฉันครุ่นคิด...
ครุ่นคิดถึงวันเวลาอันสุขชื่น อิ่มใจ และละไมหวาน.. ณ กาลนั้นที่ผ่านล่วง

เมื่ออาทิตย์ดวงแดงเคลิ้มคล้อยหายไปอีกฝั่งฟ้า
ภายใต้รัตติกาลอันมิดมืด
เธอจึงมาแจ่มจ้าอยู่ในหทัยโศกของฉันเสมอ เสมอ

แม้ว่า... 
มายาที่ฉันสัมผัส… 
จักมิอาจสมปรารถนาใดได้ในรูปสภาพนั้น

แต่ฉัน...
ก็จักยืนยันที่จักคิดถึงและคะนึงหาเธอ
ภายใน "นามสภาพ" สมมุติถึง



ตลอดมา – และนิรันดร์ไป

พระจันทร์ที่ ๒๙ มิถุนาย์ ๕๒ / แทนคุณแทนไท