21 พฤษภาคม 2556 09:53 น.

ความลับ ความรัก

แทนคุณแทนไท

“ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์” 
ประโยคนี้ คงได้คุ้นชิน และหลายคนคงได้ซาบซึ้งด้วยตัวเองไปแล้ว
แม้บางคนยังอาจกำลังไขว่คว้าและแสวงหา บุพเพ คนที่ใช่ หรือคนที่รอ
เพื่อ...
สักครั้งจะได้ซาบซึ้งในรสรักนั้นบ้าง ตามประสาคนยังไม่เคยลิ้มรส
คำเล่าลือถึงความสุขและความหอมหวานของความรัก มักกระตุ้นความอยากให้คนไม่เคยได้พบพานอยากเดินทางเข้าไปค้นหา
ตรงกันข้าม...
เรื่องราวเลวร้ายเกี่ยวกับความรักมีมาให้เห็นทั้งรอบตัวและรอบข้างทุกเมื่อเชื่อวัน นี่ยังไม่นับรวมข่าวพาดหัวหนังสือพิมพ์หัวสีหัวซีด หรือสื่อทีวีที่เก็บมาเล่าขุดมาขยายกันอย่างสนุกเรตติ้ง
เมื่อพูดถึงความรักหากใครมาถาม  คงยากจะปฏิเสธว่ามิเคยตระหนักนึก (ระลึกหา)
ลองถามตัวเองว่า...
รักที่เรามีเป็นด้านสว่างหรือด้านมืดกันแน่
 
นี่ยังไม่รวมคนที่ยังไม่เคยมีความรักรัก คงได้แต่จินตนาการถึงความงดงามมากกว่าความมิดมืด
คงเพราะ...ไม่มีมนุษย์ตนใดในโลกใบนี้ ที่คิดถึงสิ่งที่ตัวเองรอคอยในแง่ที่ไม่งาม
ความฝันย่อมงดงามแต่ความจริงอาจเหมือนหรือต่างไปก็ได้ ใครจะไปรู้...
แต่ถึงอย่างไร... ความรักก็ยังคงเป็นความลับ ที่บุรุษและสตรีทุกคนหวังได้เป็น “โคลัมบัสผู้ค้นพบ” 
แต่... รักแต่ละรัก
ช่างมีรายละเอียด จุดเริ่มและจุดสุดสิ้น ที่แตกต่างกัน แยกได้เป็นหลายแสนล้านกรณีให้ได้พูดถึงกันไม่รู้จบ
แค่เพศสภาพ...
ความรักของสตรีว่ากันว่า แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับรักของบุรุษเพศ
นี่ยังไม่รวมความน่าอัศจรรย์ใจในเสน่ห์ของความรักในบุรุษกับบุรุษ หรือสตรีกับสตรี
ผู้อยู่ในจุดศูนย์เหวี่ยงเท่านั้นล่ะที่จะรู้ว่า เขาปรารถนาอะไร
หรือเป็นเพราะว่าความรักไม่ได้ต้องการความเหมือน แต่กลับต้องการความแตกต่างเพื่อเป็นส่วนเติมเต็มซึ่งกันและกัน
บางคู่จึงมีบางประการที่ผู้พบเห็นอาจชวนสงสัยว่า“รักได้อย่างไร” ??
นิยามของความรัก...
ไม่เชื่อลองถามเถอะกี่ใครต่อกี่ใคร ยากนิยามได้เหมือนหรือละม้ายใกล้เคียงกัน
นอกจากนิยามตลาด"รักคือการให้ การเสียสละ" ทำนองนี้อาจพบได้ตามเวทีนางงามมากกว่าฝาผนังในห้องน้ำสาธารณะที่บอกส่วนลึกและจิตวิญญาณดิบเถื่อนตามสัญชาตญาณอย่างคาดไม่ถึง*-*
บางคน (มักจะเป็นบุรุษเพศ) ขับเคลื่อนความรักไปพร้อมๆกับความใคร่และสุดท้ายเหลือแต่ความใคร่ ไม่ได้พบมหัศจรรย์ของความรัก ปล่อยให้เป็นความลับที่ค้นหาไม่พบกันต่อไป
เช่นกัน สตรีเพศ ที่คิดถึงความรักในนิยาย มักจะละเลยเสน่ห์ของสัญชาตญาณซึ่งนำพามนุษย์ให้ได้ค้นพบคำตอบของความรักว่ามีมากกว่าการดำรงคงไว้ซึ่งเผ่าพันธุ์ อาทิเช่น “บุตร” ผู้ถือกำเนิดเป็นหนึ่งในความรักที่สวยงามและผลผลิตจากสัญชาตญาณ
ไม่ว่ารักแบบไหนย่อมมีทั้งด้านมืดและด้านสว่างด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น
ในโลกไร้พรหมแดน/โลกที่วิวัฒน์ / วัฒนธรรมการคิดความเป็นอยู่ แบบแผน และจารีตใหม่
ยิ่งค้นก็ยิ่งพบ ทั้งด้านมืดและด้านสว่างของความรักอีกทบเท่าทวี
ทั้งนี้ไม่ใช่เฉพาะเพศเท่านั้นที่แบ่งวัดความแตกต่างของรักแต่วัย และสภาพแวดล้อม รวมถึงประสบการณ์ก็ทำให้พฤติกรรมแห่งรักในแต่ละรักผิแผกแตกต่างกันไป
ความรักในวัยเรียนหรือรักแรกในวัยเยาว์ เป็นความรักที่เต็มไปด้วยความฝันและความสดชื่น บางกูรูอาจอธิบายว่าเช่นนั้นเพราะชีวิตมิมีอะไรให้คิดไปกว่า กิน อยู่และก็สนุกกับความลับของความรักที่ได้ค้นพบ แต่สำหรับผู้ค้นพบมักอธิบายว่า เนื่องด้วยรักยังมิได้แปดเปื้อนด้วยโมหะใดใดมากกว่า
แม้ว่าเด็กหลายคนโดนค่านิยมด้านมืดทำลายความสว่างของความรักเช่นเรื่องเล่าหรือเทพนิยายของวันแห่งความรักและภาระการพิสูจน์คุณค่าในวันสำคัญด้วยพรหมจรรย์ / โชคดีจึงอาจแค่ได้ลิ้มชิม แต่โชคร้ายอาจเสียอนาคตมีอีกหนึ่งชีวิตตามมานี่คือด้านมืดโดยแท้
อย่างว่าหละวัยที่เปลี่ยนไปจากเด็กเป็นหนุ่มสาว (ตามความเข้าใจ)ย่อมอยากเรียนรู้และใคร่พบอะไรต่อมิอะไรที่เป็นคำเล่าลือด้านสว่าง ว่าช่างสุขสดชื่น และงดงาม จนยอมตาบอดหูหนวกถึงด้านมืดที่มีให้พบให้เห็นอยู่ดาษดื่น
ในเช้าหนึ่งผมตื่นขึ้นมา
ผมพบความรักแรกของบิดามารดาผู้ให้เลือดเนื้อ ได้พบเห็นและเรียนรู้ความรักของสามีหนุ่มภรรยาสาวว่า
เป็นเช่นไร
ผ่านไปมิทันไรก็เริ่มเรียนรู้ความรักแรกแบบเด็กๆที่ใครๆ ว่า แต่เป็นความจดจำที่คิดถึงแล้วใจยังสั่นไม่หาย(ขณะเขียนยังสั่นเข้าไปถึงทรวง)
เมื่อล่วงสู่วัยหนุ่ม ความรักนอกห้องเรียนได้สอนและบอกเล่าความลับที่เร้นหลบอยู่ในหลายรูป หลายแบบ หลายรส
ขณะเดียวกันก็ได้เรียนรู้รักแบบสามีวัยกลางคนกับภายยาวัยสี่สิบล่วงไปพร้อมๆกัน
วันนี้...
แม้ความรักจะวิ่งผ่านเข้ามาในชีวิตมากมายบางครั้งมาเร็วดุจสายลมที่พัดมาจากมหาสมุทรในหน้าร้อน บางทีก็พริ้มพรมเหมือนรับลมอยู่บนหอคอยของประภาคารที่ไหนสักที่
บางรัก...
แค่ใช้ผมเป็นทางผ่าน บางรักหยุดทักทาย บางรักได้เสวนากัน บางรักได้ดื่มกินกัน บางรักถึงขนาดได้ร่วมกันสร้างสรรค์ปั้นฝันกันเลยทีเดียว
บางรัก...
กระทำต่อผม และมีไม่น้อยที่ผมกระทำต่อรัก
ผมจึงเป็นได้ทั้งผู้ได้ลิ้มชิมรส หวาน ขม สนุก รื่นรมณ์ และระทมไปพร้อมๆกัน
 
แต่ถึงอย่างไร...
เมื่อผมคิดถึงความรักผมมักขอบคุณความลับนั้น ความลับที่ทำให้ผมลงมือค้นหา
ความลับที่ทำให้ผมหัวเราะ ร้องไห้ ใจสั่นและใจสลายในหลายที
 
ความรัก...
ที่ผมมักคุยโอ่ว่า คือวาสนาฟ้า
เหตุผลนะหรือ  คงเพราะทุกความรักที่ผมได้พบเธอเหล่านั้นเหมือนนางฟ้า ที่ผมมีวาสนาได้เจอ
 
"คิดถึงเธอจัง วาสนาของฉัน" ผมมักเพ้อเจ้อเช่นนี้
“ที่รักของผม”
พบกันร้อยครั้ง มิเท่าทักทายกันหนึ่งหน...
ทักทายกันร้อยหน มิเท่าเสวนากันหนึ่งครั้ง...
เสวนากันร้อยครั้ง ไม่เท่าลิ้มชิมกันหนึ่งหน...
ลิ้มชิมกันร้อยหน มิเท่าหลับนอนกันหนึ่งครั้ง... 
หลับนอนกันร้อยครั้ง มิเท่าได้รักกันหนึ่งหน...
“รักกันร้อยหน มิเท่าได้ใช้ชีวิตด้วยกันเพียงหนึ่งนาที”
ฉันเห็นด้วยในบางอารมณ์ และค้านในบางที
ขณะเดียวกัน อยากปฏิเสธสิ่งที่เห็นด้วยและกอดรับสิ่งที่คิดค้านบ้างเหมือนกัน
หรือนี่....
คือความลับของความรัก ที่ฉันจะยังตามหากันต่อไป
"ที่รัก" ฉันรสจาบทกวีสำนวนนี้แด่เธอทั้งหลาย
"บางเธอที่ฉันพบ กับความรักที่ไม่มีบังเอิญ"
 
ฉันได้พบเธอแล้วความรัก
บางเธอมาทายทักแล้วเลยผ่าน
เพียงเสี้ยวแห่งส่วนรัตติกาล
จารึกเนิ่นนานในความจำ
 
นำมา ทั้งส่วนสุขและส่วนเศร้า
เหลือไว้ ในรูปเงาที่หวานฉ่ำ
นี้แหละ วาสนาที่เนาว์นำ
ขอบคุณสำหรับโอกาสที่วาดมา
 
...๑...
ฉันพบ บางเธอของบางใคร
บ่อยไป ปล่อยใจละไมหา
บางเธอ ที่คิดถึงยามเหว่ว้า
บางเธอ เต็มปรารถนาของบางเรา
...๒...
บางเธอ เป็นตัวแทนของความดี
บางเธอ ยินดีกับความเหงา
บางเธอ โศกเศร้ากับรูปเงา
บางเธอ นิจเนาว์ แต่ความรัก
...๓...
บางเธอ สดใสไร้เดียงสา
บางเธอ ทรมา และทุกข์หนัก
บางเธอ สุขสวย และพร้อมพรัก
บางเธอ ประจินต์ประจักษ์ประเจิมใจ
...๔...
บางเธอ งดงามและน่ารัก
บางเธอ คุ้นนัก และน่าใคร่
บางเธอ รู้จัก และรู้ใจ
บางเธอ ชิดใกล้แต่ไกลกัน
...๕...
บางเธอ อ่อนหวานปานดอกไม้
บางเธอ อ่อนไหวจนใจสั่น
บางเธอ ออดอ้อนทุกคืนวัน
บางเธอ นิรันดร์ ในความดี
...๖...
บางเธอ ให้และเสียสละ
บางเธอ ถือพันธะและหน้าที่
บางเธอ บูชิตตั้งจิตพลี
บางเธอ มีแต่ใจที่งดงาม
...๗...
บางเธอ นำสดชื่นคืนรู้สึก
บางเธอ เร้าส่วนลึกนึกหวาดหวาม
บางเธอ เป็นประจักษ์ของรักงาม
บางเธอ เป็นความประหลาดนัยน์
...๘...
บางเธอ เศร้าเศร้า ในความสุข
บางเธอ ทบทุกข์ ไร้ความหมาย
บางเธอ คว้างเคว้ง ในเดียวดาย
บางเธอ ผ่อนคลายทุกเรื่องราว
...๙...
บางเธอ เหมือนฟ้าอุษาสาง
บางเธอ เช่นเดือนว้างของคืนหนาว
บางเธอ เฉกเม็ดฝนที่หล่นพราว
บางเธอ ก็ดุจดาวสกาวใจ
...๑๐...
ฉันพบ บางเธอจนเพ้อฝัน
บางเธอนั้นอยู่นี่หรืออยู่ไหน
เธอผู้นำความดีมาดาลนัยน์
ก่อนจะจากฉันไประหว่างคืน
...๑๑...
เสมือนมาเสี้ยมใจให้รู้จัก
สอนปรารถนาความรัก ให้รินรื่น
เติมหวัง พลังใจ เป็นไฟฟืน
ก่อนจะตื่นมาพบกับความจริง
..๑๒...
นี่ ! บางเธอ ของบางใครไปไหนหรือ
บางใครถือ บางเธอ เผลอบางสิ่ง
บางใจรัก บางใจหวง จึ่งทวงติง
อย่าทอดทิ้ง บางใจ บางใครเลย
...๑๓...
คนตามหาบางใครไปไหนหนอ
ไยปล่อยใจ บางใจรอหนอใจเอ๋ย
หรือว่าไร้เยื่อใยใจเจ้าเอย
แท้แล้วเธอมิเคยรู้สึกนั้น 
อะไรทำให้เราพบกัน
เป็นคำถามซึ่งคนที่พบความรู้สึกพิเศษนั้นแล้วเท่านั้นที่จักนิยามเป็นรสเป็นรูปได้
แม้ถึงว่า บางเธอ บางคน และบางใคร ที่ได้พบ
ยากจะมีแม้สักคู่สัมพันธ์เดียวที่อาจรู้สึกตรงกันและให้นิยามถึงเหตุผลที่เราได้พบได้ทำนองเดียวกัน 
แต่ไม่ว่า เพราะเหตุอะไร ที่ทำให้รู้สึกถึงบางเธอบางใจหรือรู้จักบางคนและบางใคร
แต่เมื่อได้พบและรู้สึกแล้ว คงยากที่ปฏิเสธได้ว่ารู้สึกนึกคิดถึงความอับโชคและความลำเอียงของวาสนาฟ้า ได้หายไปจนหมดสิ้น
.....
รักแรกพบ
เพียงตาสบซาบซึ้งตรึงความหมาย
มนต์ความไม่เคยมีก็คลี่คลาย
ทนเหงาไว้เจียนตายก็หายพลัน
รักกูลเกื้อ
ก่อจากความช่วยเหลือมิเบื่อผัน
ส่งผ่านม่านรัศมีที่พลีปัน
หาใช่สิ่งมหัศจรรย์เกินเข้าใจ
รักใกล้ชิด
เกินทนพิษความห่างที่ขวางไว้
เพียงใกล้กายก็คล้ายละลายใจ
แล้วจะรักกันไหมถ้าไกลกัน 
รักไซเบอร์
เก็บไปหลงละเมอ จนเพ้อฝัน
สลับกลับเป็นหนาวเย็นเมื่อเห็นกัน
เมื่อความจริงสิ่งนั้น แค่ฝันไป
รักสงสาร
อาจสุขผ่านความดีที่พลีให้
จนเมื่อเลยล่วงผ่านกาลนานไป
ให้รักสุขอย่างไรถ้าใจตรม
รักตอบแทน
ยอมให้แม้นแสนฝืนสุดขื่นขม
หลอกตนเองหลอกคนอื่น ขืนอารมณ์
น่านิยมยิ่งนักรักหลอกลวง
รักเพราะให้
เพียงได้ความเอาใจใส่อย่างใหญ่หลวง
เหมือนเห็นค่าคนรักจนปักทรวง
แท้แค่คิดตักตวง ลวงว่ารัก
รักชื่นชม
เริ่มจากความนึกนิยม เป็นพื้นหนัก
พ่ายพลังดูดดึงตรึงใจภักดิ์
เมื่อนานไปก็จัก ประจักษ์ใจ
รักลวงตา
หลงในมนต์มายาน่ารักใคร่
รู้ทั้งรู้อยู่หรอกเขาหลอกใช้
ยังปักใจศรัทธามายาลวง
รักรูปลักษณ์
เหมือนรู้จักคนรักอย่างใหญ่หลวง
ทั้งรูปร่างทางท่า ประดาปวง
แต่เกลากลวงยิ่งนัก รักรูปกาย
ไม่พบรัก
ก็จะยังแน่นหนักกับความหมาย
ว่าจะยังคงเหงา แทบขาดใจ
ทุกข์จะเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อมีรัก!!!
สำนักกวีบุศรินทร์ / พระจันทร์นี้ ที่ ๒๙ เมษาย์ ๕๖ / แทนคุณแทนไท
9 พฤษภาคม 2556 15:21 น.

ชายชราผู้จากไป ...

แทนคุณแทนไท


สัปดาห์สุดท้ายของปี 2548 ผมไปงานสวดและงานเผาศพผู้ชายวัย 81 ปีที่ผมรู้จักเขามายาวนาน 30 ปี ไม่ใช่ญาติ แต่สนิทนักรักใคร่เสมือนญาติ

ก่อนเสียชีวิตไม่กี่วันเขาสั่งลูกและภรรยาแบบคนไม่ครั่นคร้ามความตายว่าสวดสามวันแล้วเผา ไม่ต้องบอกใครให้วุ่นวาย อย่าเศร้า อย่าร้องไห้ ทุกคนต้องมีวันนี้เพียงแต่เขาอยู่หัวแถวเลยต้องไปก่อน แล้วลูกเมียก็ทำตามคำสั่ง สวดสามวันเผา งานสวด 3 คืนมีคนฟังพระสวดคืนละ 14 คนคือเมีย ลูก หลาน เขย สะใภ้ และผมซึ่งเป็นคนนอกเป็นงานศพที่มีคนไปร่วมงานน้อยที่สุดเท่าที่ผมเคยไปฟังสวด

วันเผามีเพิ่มเป็น 17 คน สามคนที่เพิ่มเป็นเพื่อนบ้านที่เคยคุยด้วยเกือบทุกเย็นคนหนึ่งเป็นแม่ค้าล็อตเตอรี่ที่เคยยืมเงินแล้วไม่มีสตังค์จ่าย
เลยเอาล็อตเตอรี่ทยอยผ่อนใช้หนี้แทนเงินงวดละสองใบคนหนึ่งและคนสุดท้ายเป็นหญิงที่ผู้ตายเคยผูกปิ่นโตทุกมื้อเย็นทั้งสามคนบอกว่าเกือบมาไม่ทันเผา เคราะห์ดีที่แวะไปเยี่ยมที่โรงพยาบาลเจ้าหน้าที่บอกว่าเสียชีวิตไปแล้ว 3 วัน

หลังฌาปนกิจพระกระซิบถามเจ้าหน้าที่วัดว่าเจ้าของงานจ่ายเงินค่าศาลาสวดพระอภิธรรมแล้วหรือยัง

พระท่านคงไม่เคยเห็นงานศพที่มีคนน้อยแบบที่ผมก็รู้สึกตั้งแต่สวดคืนแรก

จริงๆ แล้วผู้ตายเป็นคนค่อนข้างมีสตังค์ ทำงานธนาคารแห่งประเทศไทยจนเกษียณอายุที่ ตำแหน่งหัวหน้าหน่วย แต่ด้วยความที่รักและศรัทธา อาจารย์ป๋วย อึ๊งภากรณ์อดีตผู้ว่าการแบงค์ชาติ จึงดำเนินชีวิตแบบไม่ปรารถนาให้ใครเดือนร้อน - แม้กระทั่งวันตาย

ผมสนิทกับเขาเพราะเขามีความฝันในวัยเด็กอยากเป็นนักประพันธ์แบบไม้เมืองเดิมที่เขาเคยนั่งเหลาดินสอและวิ่งซื้อโอเลี้ยงให้ เมื่อตัวเองเป็นนักเขียนไม่ได้ พอมาเจอะผมที่เป็นนักข่าวก็เลยถูกชะตาและให้ความเมตตา การมีโอกาสได้พูดได้คุยกับเขาตามวาระโอกาสตลอด 30 ปีทำให้ได้แง่คิดดีๆมาใช้ในการ ดำรงชีวิต

วันหนึ่งเขารู้ว่าขโมยยกชุดกอล์ฟของผมไปสองชุดราคา 4 แสนกว่าบาท เขาปลอบใจผมว่า'ของที่หายเป็นของฟุ่มเฟือยของเรา แต่มันอาจเป็นของจำเป็นสำหรับลูกเมียครอบครัวเขา คิดซะว่าได้ทำบุญ จะได้ไม่ทุกข์'

เขามีวิธีคิด 'เท่ๆ' แบบผมคิดไม่ได้มากมาย เป็นต้นว่าสุขและทุกข์อยู่รอบตัวเรา อยู่ที่ว่าเราจะเลือกหยิบเลือกคว้าอะไร คงเป็นเพราะเขาเลือกคว้าแต่ความสุข ช่วงปีสุดท้ายของชีวิตเขาต่อสู้กับโรคชรา เบาหวาน หัวใจ ความดัน เกาต์ และไตทำงานเพียง 5 เปอร์เซ็นต์โดยไม่ปริปากบ่น แถมยังสามารถให้ลูกชายขับรถพาเที่ยวในวันหยุดสุดสัปดาห์โดยที่ตัวเองต้องหิ้วถุง ปัสสาวะไปด้วยตลอดเวลา เนื่องจากไตไม่ทำงาน ปัสสาวะเองไม่ได้ 6 เดือนสุดท้ายของชีวิตต้องนอนโรงพยาบาลสามวันนอนบ้านสี่วันสลับกันไป เวลาลูกหลาน หรือเพื่อนของลูกรวมทั้งผมด้วยไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล เขามีแรงพูดติดต่อกันไม่เกิน 10 นาที แต่ 10 นาที ที่พูดมีแต่เรื่องสนุกสนาน เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากคนไปเยี่ยมไข้ ทุกคนพูดตรงกันว่า 'คุณตาไม่เห็นเหมือนคนป่วยเลย ตลกเหมือนเดิม'พอแขกกลับ ลูกหลานถามว่าทำไมคุยแต่เรื่องตลก เขาตอบว่า 'ถ้าคุยแต่เรื่องเจ็บป่วย วันหลังใครเขาจะอยากมาเยี่ยมอีก'

เขาเป็นคนชอบคุยกับผู้คนไม่ว่าจะอยู่บนเตียงคนไข้หรืออยู่บนรถแท็กซี่
บ่อยครั้งที่นั่งรถถึงหน้าบ้านแล้วแต่สั่งให้โชเฟอร์ขับวนรอบหมู่บ้านเพราะยังคุย ไม่จบเรื่อง แล้วจ่ายเงินตามมิเตอร์ !

4เดือนสุดท้ายของชีวิตแพทย์ที่รักษาโรคไตมาตั้งแต่สมัยเป็นแพทย์อินเทิร์นจนกระทั่งเป็นหัวหน้าแผนกแนะนำให้พักรักษาตัวในโรงพยาบาลให้แข็งแรงแล้วค่อย กลับบ้าน

แต่อยู่ได้ 4 วันเขาวิงวอนหมอว่าขอกลับบ้าน หมอซึ่งรักษากันมา 16 ปีไม่ยอม เขาพูดกับหมอด้วยความสุภาพว่า 'ขอให้ผมกลับบ้าน เถอะ ผมอยากฟังเสียงนกร้องคุณหมอไม่รู้หรอกว่าคนคิดถึงบ้านมันเป็น
อย่างไร เพราะ พอเสร็จงานหมอก็กลับบ้าน'หมอได้ฟังแล้วหมดทางสู้ ยอมให้คนไข้กลับบ้าน แต่กำชับให้มาตรวจตรงตามเวลานัดทุกครั้ง

1 เดือนถึงวาระสุดท้ายของชีวิต เขาสูญเสียการควบคุมอวัยวะของร่างกายเกือบทั้งหมดเคลื่อนไหวได้อย่างเดียวคือกะพริบตา แต่แพทย์บอกว่าสมองของเขายังดีมาก เวลาลูกเมียพูดคุยด้วยต้องบอกว่า '
ถ้าได้ยินพ่อกะพริบตาสองที' เขากะพริบตาสองทีทุกครั้ง ! เห็นแล้วทั้งดีใจและใจหาย

เขายังรับรู้ แต่พูดไม่ได้ นี่กระมังที่เรียกว่าถูกขังในร่างของตนเอง

สิบวันก่อนพลัดพราก ภรรยากระซิบข้างหูว่า 'พ่อสู้นะ' เขาไม่กะพริบตาซะแล้วทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้สองเดือนเคยตอบว่า 'สู้'

เขาสู้กับสารพัดโรคด้วยความเข้าใจโรค สู้ชนิดที่หมอออกปากว่า 'คุณลุงแกสู้จริงๆ'

ตอนที่วางดอกไม้จันทน์ ผมนึกถึงประโยคที่แกพูดกับลูกเมื่อสี่เดือนก่อนว่า'โรคภัยมันเอาร่างกายของพ่อไปแล้ว อย่าให้มันเอาใจของเราไปด้วย' 'แง่คิดดีๆ จากชายชราที่จากไป' สอนให้เรารู้ว่า...

เราเกิดมาพร้อมกับจิตใจบริสุทธิ์ และมันสมองมหัศจรรย์ ที่จะสามารถเรียนรู้ แยกแยะเรื่องดีๆและสิ่งร้ายๆในชีวิต จงใช้โอกาสดีๆที่ร่างกายและจิตใจของเรา ยังทำอะไรๆได้อย่างที่สมองสั่งจงเรียนรู้ และสร้างประโยชน์สุข ให้กับตนเองและผู้อื่นอย่างพอเพียงและดำรงชีวิตอย่างพอเพียงทางเศรษฐกิจหากทุกๆครั้งที่เรียนรู้ เราล้ม เราพลาด... อาจจะรู้สึกท้อบ้างในบางทีแม้ไม่มีกำลังกายที่จะลุกในทันที ....แต่ข้อให้มีกำลังใจที่จะสู้ต่อไป ถ้าเราเรียนรู้...ก็จะทำให้เราพบว่า การล้มหรือพลาดครั้งต่อไป เราจะไม่เจ็บเท่าเดิม 

บทความนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในนิตยสารมติชนสุดสัปดาห์ (แง่คิดดีๆ จากชายชราผู้จากไป ...  โดยคุณพิศณุ)

				
21 พฤษภาคม 2556 09:57 น.

จดหมายถึง แพรพิมพ์

แทนคุณแทนไท

b4b5210ae3.gif



แพรพิมพ์ ที่รัก...

ขณะที่ผมกำลังชื่นรู้สึก อยู่กับสายฝนในเมืองนี้
...
เช้านี้ผมได้ข่าวจากสายฝน
...
ข่าวว่าคุณกำลังป่วยเจ็บเพราะพิษฝน
เธอบอกผมว่า คุณนอนซมไข้มาหลายวันแล้ว
...
หมอก็ไม่ได้ใกล้ หยูกยาก็ไม่ได้รักษา
...
ขังตัวอยู่กับตัวเองในโลกว้าง และร้างซึ่งมิตรสหายมาหลายราตรีกาล
คุณฟูมฟาย แหละร่ำไห้ กับอะไรซักอย่าง ? 
...
....
แพรพิมพ์ที่รัก...
ทำไมหนอ แค่ละอองฝนทำคุณท้นท้อ แหละสิ้นอาลัยหวังในชีวิตได้ถึงเพียงนี้เลยเช่นนั้นหรือ
ผมไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยแพรพิมพ์....
...
นางฟ้าผู้สดใส ดุจเทพธิดาแห่งหน้าร้อน ไยจึงได้แพ้พ่ายแก่พิษฝนหนอ ...ผมถามใจ 
ฤๅ เพราะว่า... ลมฝนได้นำพาฤดีกาลที่แสนเศร้าใด มาบรรณาการแด่นางฟ้าของผม
...
แพรพิมพ์
คุณทุกข์ท้อกับสิ่งใด
ไยคุณไม่ฝากลมฝนมาบอกข่าว เล่าให้ผมฟังบ้าง
อย่างน้อยนะสร้อย  อย่างน้อย คุณจะมีผม มีผมเป็นเพื่อนทุกข์ 
เพื่อนทุกข์ของคุณไง
...
ผมจำได้นะแพรพิมพ์...
ฤดูกาลของปีก่อน ลมร้อน เธอพาผมมาเจอคุณ
คุณ... ซึ่งสอนความสดใส เดียงสา และสง่างาม ท่ามกลางความสร้อยเศร้าของผม
...
นางฟ้าซึ่งเอื้อมหัตฐ์แห่งความเมตตา 
คว้าผู้เศร้าปรารถนาให้หลุดพ้นจากความทรมาน
...
คุณ...ผู้สอนให้รู้จักส่วนสุขบนเรือนปรารถนาที่เจ็บปวด
ผู้เป็นมากกว่าสายลมในหน้าร้อน 
แหละยิ่งกว่าผู้ปรากฏกาย... ท่ามกลางมิตรสหายในราตรีกาล

ผู้เงียบสงบ ในความเริงร่า... แหละเรียบง่าย ในความว้าวุ่น 

ผู้สอนให้ผู้ไม่เคย... ได้คุ้นชิน เรียนรู้ เข้าใจ และแบ่งปัน
...
นางฟ้าแห่งหน้าร้อน
ไยจึ่งทุกข์เศร้าในหน้าฝนหนอ  ผมห่วงคุณจริงเชียว
...
คุณจะนึกคิดสักครั้งไหมนะ
ว่าผมเพียรพยายามส่งแรงปรารถนาถึงคุณมาหลายราตรีกาลแล้ว
...
แต่ไม่เลย ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง
...
ลมฝนปฏิเสธที่จะนำพาปรารถนาแห่งผม ไปบรรณาการแด่คุณ
....
เธอบอกผมว่า....
ตราบเท่าที่คุณ ผู้เป็นนางฟ้าของหน้าร้อน มิเคยส่งสารแห่งความปรารถนา มาถึงสายลม
ความปรารถนาแห่งผม จักสูญหายระหว่างทาง หากเพียรพยายามย่างกรายเข้าไปในฤดีกาลที่ร้อนรุม

บนโต๊ะหนังสือของผม จึ่งมีกองแห่งปรารถนาที่ไร้ค่านั้น กองสุมอยู่จนเหลือประมาณ
...

ans222884.jpg

แพรพิมพ์...
แพรพิมพ์ที่แสนรัก...
แหละขณะที่ผมกำลังชื่นรู้สึก อยู่กับลมแห่งฤดูฝนในเมืองนี้
...
เป็นอีกเช้านี้
ที่ผมได้ข่าวจากสายลม ละอองน้ำค้าง
...
ข่าวว่าคุณกำลังป่วยเจ็บเพราะพิษฝน
เธอบอกผมว่า คุณ ยังคงซมไข้มาหลายวันเช่นที่เป็น
...
หมอก็ไม่ได้ใกล้ หยูกยาก็ไม่ได้รักษา
...
ขังตัวอยู่กับตัวเองในโลกว้าง และร้างซึ่งมิตรสหายมาหลายราตรีกาล
คุณฟูมฟาย แหละร่ำไห้ กับอะไรซักอย่าง ?
....

แพรพิมพ์ที่รัก... นางฟ้าผู้ซึ่งผมห่วง แหละคะนึงหา

เมื่อไหร่หนอ.. คุณจะนึก และระลึกได้ 
ระลึกว่า... 
ว่าอาจจะมีใครสักคน กำลังห่วงคุณแทบขาดใจ

เปิดหัวใจคุณเถิดแพรพิมพ์
ลองสมานทรมาน์แห่งคุณ ด้วยแรงปรารถนาแห่งผม

สักครั้งก็ยังดี
ผมอ้อนวอน  นะแพรพิมพ์

.....

ด้วยหัวใจรักคุณ / แทนคุณแทนไท / พระอังคารที่ ๑๔ กันยาย์ ๕๓
				
Calendar
Lovers  2 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
Lovings  แทนคุณแทนไท เลิฟ 1 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
Lovings  แทนคุณแทนไท เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงแทนคุณแทนไท