8 มิถุนายน 2550 15:25 น.
แมวคราว
ขึ้นเงินเดือนสี่เปอร์เซ็นต์ใจเต้นตื่น
เพื่อนเขายื่นหนังสือพิมพ์ยิ้มในหน้า
แปดเก้าร้อยก็ยังดีที่ได้มา
ได้เพิ่มค่าใช้จ่ายสบายไป
เดือนตุลาหน้านี้ดีใจด้วย
รัฐเขาช่วยข้าราชการหน้าบานใส
เรานิ่งมองตรองตรึกนึกในใจ
อยากวอนให้รัฐทวนทบงบประมาณ
หากเอาเงินจำนวนนี้ที่มีให้
แบ่งลงไปให้พวกเขาเหล่าทหาร
ผู้สูญเสียอยู่ทางใต้คงได้การ
ดีกว่าหว่านแบบนี้สี่เปอร์เซ็นต์
แปรเป็นเบี้ยเสี่ยงภัยให้พวกเขา
ที่ทุกข์เศร้ายากแท้เกินแลเห็น
ฝ่าระเบิดเลือดสาดกราดกระเด็น
โดนฆ่าเข่นด้วยป้องภัยให้แผ่นดิน
พวกเช้าชามเย็นชามถามเงินเพิ่ม
มีแต่เติมความน่าอายให้ทั้งสิ้น
ยุ่งห่วงปากห่วงท้องหาของกิน
ด้ามขวานบิ่นสิ้นลงคงลำเค็ญ
ข้าราชการงานสบายเหมือนได้เปล่า
ทำงานเช้าบ่ายกลับบ้านเป็นงานเล่น
พวกเกาะแข้งขานายตายไม่เป็น
สี่เปอร์เซ็นต์เสียสละคงจะดี
จงเห็นใจแนวหน้าว่าลำบาก
เขาทุกข์ยากเพราะปกป้องเราน้องพี่
รัฐช่วยเพิ่มเบี้ยเสี่ยงภัยให้เขาที
คงจะมีกำลังใจคุ้มไทยเรา
อย่าเอาหูไปนาตาไปไร่
ทำสิ่งใดคิดด้วยช่วยพวกเขา
ถึงเล็กน้อยก็เป็นแรงได้แบ่งเบา
บ้านเมืองเราร่วมด้วยช่วยดูแล
ขึ้นเงินเดือนสี่เปอร์เซ็นต์ใจเต้นตื่น
เพื่อนเขายื่นหนังสือพิมพ์หน้ายิ้มแปร้
เรื่องแนวหน้าแนวไหนเขาไม่แคร์
หรือเราแค่.ดัดจริต..คิดคนเดียว..
ด้วยความห่วงใยพี่น้องร่วมชาติ..
8 มิย.255
5 มิถุนายน 2550 10:49 น.
แมวคราว
เรื่องหัวใจเจ็บช้ำมันน้ำเน่า
เรื่องรักเก่าเก็บไว้ก่อนเล่าตอนหลัง
เรื่องยุบพรรคหนักใจไม่อยากฟัง
เรื่องคนดังเมาแล้วขับเอากลับไป
เรื่องดาราบ้ากามไล่ตามตบ
เรื่องค้นพบวัวควายสายพันธุ์ใหม่
ผีเจตโด้ผีกาก้าอย่าใส่ใจ
มีเรื่องใหญ่กว่านั้นอยากบรรยาย
ด้วยน้องพี่ภาคใต้ถูกไฟผลาญ
อยากไหว้วานสักนิดคิดขวนขวาย
วอนเพื่อนไทยทุกหมู่อย่าดูดาย
ดับไฟใต้ร่วมด้วยจงช่วยกัน
คนละไม้คนละมือคืออาวุธ
จงเร่งรุดรักษาไทยเอาไว้มั่น
มัวแต่กัดฟัดแข้งแย่งยื้อกัน
ไหนจะทันมือที่สามตามราวี
มัวฟุ้งเฟ้อเห่อเหิมเพิ่มความผุ
ใต้ปะทุเลือดหลั่งนองแล้วน้องพี่
ประเทศไทยใช่บางกอกหรอกคนดี
ถิ่นใต้นี้ก็เลือดเนื้อชาติเชื้อไทย
หากแหว่งวิ่นสิ้นชาติขาดด้ามขวาน
หรือจะต้านศัตรูยืนอยู่ได้
ปล่อยปลวกมอดตอดกินแหว่งวิ่นไป
เถอะ.ชาติไทยจะสิ้นเชื้อไม่เหลือดี
เร่งร่วมแรงร่วมใจดับไฟใต้
ก่อนจะสายเกินแก้แลน้องพี่
จับมือกันมั่นรักสามัคคี
ก่อนไม่มีประเทศไทย..ในโลกา.
(ด้วยความปรารถนาดีและห่วงใยครับ..)
4 มิถุนายน 2550 13:41 น.
แมวคราว
หากยังคิดปรองดองขอร้อง..อย่า..
เกลียดใบหน้ายั่วยวนที่นวลขาว
ลืมกำซาบวาบหวานผ่านชั่วคราว
ก่อนนำร้าวฝากไว้ในชีวี
คบกันมานานเนิ่นเกินจะนับ
จะถอยกลับอย่างไรไม่ควรที่
แรกสัมผัสรัดรึงซึ้งฤดี
ยอมรับมีใจให้ไม่แคลนคลอน
ให้อิงแอบแนบชิดสนิทอก
จะหนาวร้อนฝนตกยากถ่ายถอน
จะหลับตาลืมตาให้อาวรณ์
แม้ก่อนนอนยังไขว่คว้าเรียกหาเธอ
ไม่เห็นหน้าคราใดใจแทบขาด
ต้องพุ่งปราดไปหามาเสมอ
อยู่แห่งหนตำบลใดขอให้เจอ
มีเพียงเธอก็เป็นสุขลืมทุกข์ใจ
แล้วเธอตอบแทนใดฉันได้บ้าง
มีแต่สร้างปัญหาส่งมาให้
นี่หรือผลแห่งรักประจักษ์ใจ
ขอหลีกไกลขาดกันแต่วันนี้
อย่ามาอ้อนวอนไหว้เสียให้ยาก
ฉันผิดมากปล่อยชีวิตไว้ผิดที่
ต้องหักดิบแล้วหนอ..พอกันที
เลิกบุหรี่..นะ..ทั้งชาติ..เราขาดกัน.!
25 พฤษภาคม 2550 08:33 น.
แมวคราว
หลานคนเล็กที่สุดมุดเล้าไก่
ได้ไข่เป็ดห้าใบไม่ไข่เพิ่ม
เก็บแล้วรวมเอาไว้ชะใบเดิม
ยายส่งเสริมให้หัดขายได้สตางค์
ต้อนฝูงเป็ดลงนาเวลาสาย
แล้วช่วยยายเก็บหมากจากสวนหลัง
เดินเลาะรั้วมาด้านหน้าแหวกหญ้าบัง
รอบบ้านยังต้นหมากอีกมากมาย
หลานรุ่นใหญ่ไปนาหาหอยขม
ตะข้องกลมคล้องไหล่ไปเป็นสาย
เที่ยวงมหอยในนาจนตาลาย
วิ่งตะกายร้องรัวด้วยกลัวปลิง
เสียงยายหัวร่อร่ายื่นยาฉุน
หลานไม่คุ้นอย่างนี้เป็นที่ยิ่ง
พอปลิงเกาะเหยาะใส่ได้ผลจริง
อย่ากลัวปลิงจนเปลี้ยพาเสียการ
บ้างถือนางช้อนกุ้งตามทุ่งโล่ง
ได้หอยโข่งกลับมาประสาหลาน
สับให้เป็ดกินได้หายรำคาญ
อิ่มสำราญออกไข่ใบโตโต
พวกหลานสาวกวาดบ้านเป็นงานหลัก
ช่วยกันตักน้ำพลางล้างถ้วยโถ
บ้างแบกต้นกล้วยมาท่าเซโซ
ก่อนเพล้โพล้หั่นหยวกกล้วยช่วยกันตำ
พอแหลกดีสีคล้ำนำใส่อ่าง
เติมหลายอย่างรำข้าวดีขยี้ขยำ
เอาไปใส่รางหมูช่างรู้ทำ
หมูขย้ำน่าอร่อยรอคอยกิน
ถึงหน้านาทำนาประสายาก
ที่โตมากรู้งานการทั้งสิ้น
ช่วยงานยายทุกเมื่อจนเหงื่อริน
ทุกชีวินซึมซับอยู่กับยาย
เคยได้ลงถอนกล้าคราแดดอุ่น
แช่น้ำขุ่นในนาเพลาสาย
พอแดดแรงแยงหน้าหูตาลาย
ยินคำยายสอนสั่งหลานยังจำ
ว่ายิ่งหยุดยิ่งใกล้ไปยิ่งแค่
อย่าพ่ายแพ้ถอดใจให้ใครย่ำ
ถึงหนักเหนื่อยแค่ไหนแข็งใจทำ
เหมือนยายย้ำว่าอย่าท้อขอให้ทน
ถอนกล้าเหนื่อยเมื่อยล้าประสาเด็ก
ที่ตัวเล็กเกลือกปลักลองสักหน
ควักขี้เลนปาใส่เพื่อนวัยซน
บ้างลื่นหล่นล้มผางลงกลางนา
แล้วขอยายทันใดไปเหมืองขุด
เที่ยวดำผุดเล่นน้ำตามประสา
กระโดดดิ่งวิ่งว่ายกันไปมา
จนลูกตาแดงก่ำไปตามกัน.
กลับถึงบ้านผลัดผ้าหาน้ำบ่อ
น้ำมากพอเย็นใสให้หนาวสั่น
พอขึ้นเรือนไส้กิ่วเพราะหิวพลัน
ยายก็ปันข้าวปลายกมากิน
เห็นหม้อเคลือบใบน้อยที่ห้อยแกว่ง
ยายจัดแต่งใส่หมูเค็มไว้เต็มสิ้น
ป้องกันมดแมลงวันพากันบิน
ยามจะกินปล่อยเชือกลงเจาะจงใจ
ผัดผักบุ้งคราใดอยากใส่หมู
ปล่อยเชือกดูเอาช้อนตักควักลงใส่
พอกล้อมแกล้มกลั้วผักไม่หนักไป
เก็บไว้ใช้มื้อหน้าถ้าจำเป็น
ไข่เค็มพอได้มาก็ผ่าสี่
เป็นของดีของโปรดรสโดดเด่น
คลุกข้าวสวยเสียก่อนทั้งร้อนเย็น
รู้ใช้เป็นทุกทางอย่างอดออม
พวกลูกอมนมเนยไม่เคยเห็น
ที่กินเป็นขนมกวนล้วนหวานหอม
ขนมกรอบกรอกแกรกของแปลกปลอม
นานจึงยอมสักมื้อได้ซื้อกิน
เสียงกระดิ่งกริ่งแกร่งน้ำแข็งบอก
คนเขาออกเดินสะพายขายถึงถิ่น
ผ้าขาวม้าเคียนไหล่เหงื่อไหลริน
พอได้ยินเสียงกระดิ่งวิ่งกันกรู
ยายหน้าอิ่มยิ้มร่าคว้าเชี่ยนหมาก
เสียงโกรกกรากหาเหรียญเวียนค้นอยู่
สองอันโขกแดงเขียวมาเที่ยวดู
หลานต่างกรูล้อมกระติกคิกคักกัน.
(จบบทที่ห้า)
25 พค.255
24 พฤษภาคม 2550 10:36 น.
แมวคราว
ฮ่าเออ
ไก่เถื่อนเหอขันเทือนทั้งบ้าน...
โลกสาวขี้คร้าน..นอนให้แม่ปลุก
ฉวยได้ด้ามขวาน....แยงวานดังพลุก..
นอนให้แม่ปลุก..โลกสาวขี้คร้าน..เห้อ..การ...
(เพลงกล่อมเด็กยอดนิยมเพลงหนึ่งสมัยยาย)
พอไก่ขันผันผายยายลุกนั่ง
หลานยายยังหลับใหลไม่ประสา
อากาศเย็นเป็นใจพลิกไปมา
นอนมัวตาเป็นนกกกคาคอน
มุ้งหลังเก่าขาวหม่นจนหมดใหม่
สี่สายใส่โยงคล้องจนท้องหย่อน
หมอนเล็กใหญ่ใส่นุ่นไว้หนุนนอน
ผ้าโพ่ยอ่อนอุ่นลาดปูสาดเตย
ยายจุดเกียงคางคกก่อนยกส่อง
หันมามองเชี่ยนหมากยากอยู่เฉย
หยิบพลูสดเด็ดหางออกอย่างเคย
ป้ายปูนเลยพับไว้แล้วใส่ยน
หยิบหมากเขียวเหนี่ยวไว้เอาไตรคีบ
คงค่อนรีบแกรกกรากทำหมากหล่น
นิ้วหนีบไตรใบบางทั้งล่างบน
ใส่หมากปนกับพลูชั่วครู่เดียว
เสียงยนยายคล้ายก้องทั่วท้องทุ่ง
ลมหัวรุ่งพัดเคลื่อนผ่านเดือนเสี้ยว
เสียงยนรัวหัวเช้าไม่เหงาเชียว
เหมือนเสียงเดี่ยวดนตรียายที่ได้ยิน
กินหมากคำเข้าครัวไม่มัวช้า
ยายหุงหากับแกงแต่งไว้สิ้น
ปลุกเอาหลานรุ่นใหญ่ให้เคยชิน
หัดทำกินข้าวน้ำตามตำรา
ตวงข้าวสารเม็ดงามสักสามป้อย
เพล่งสารเคลือบหนวยน้อยอยู่ริมฝา
หุงหม้อดินรินน้ำเคยทำมา
เดือดแล้วราฟืนลงเอาดงไฟ
น้ำซาวข้าวรวมไว้ใช้ล้างถ้วย
สะอาดสวยหมดจดเงาสดใส
ฉวยพดพร้าวขี้เถ้าขัดถนัดใจ
สก็อตไบรท์ซันไลท์ยังไม่มี
ไม้ขีดตราพญานาคในกลักเก่า
ปล้องไผ่เป่าขี้ไต้เร่งไฟรี่
ควันอ้อยอิ่งหิ้งผลารมฝาชี
เชื้อไฟดีบ้านเราใช้เตาฟืน
หอมแกงส้มต้มสุกจนลุกนั่ง
หลานที่ยังหลับตาพากันตื่น
บ้างเก็บมุ้งเก็บหมอนนอนทั้งคืน
บ้างก็ยืนงงวยงงบ้างลงเรือน
บ้างคว้าจอบด้ามใหญ่เดินไปป่า
หมูขี้พร้ารู้ความตามกันเกลื่อน
เสียงไล่หมูกู่ก้องพลางร้องเตือน
ทำเลื่อนเปื้อนคนไปทุ่งอย่ายุ่งกวน
ข้างบ้านยายมีสวนพลูอยู่เป็นร่อง
กั้นฝาห้องขุดส้วมหลุมอยู่มุมสวน
พาดกระดานสองแผ่นแอ่นไออวล
พวกหลานชวนตักขี้เถ้าเข้าไปเติม.
(จบบทที่สี่)
24 พค 255
หน้าส่วนตัว
967
