ทิพย์โนราห์ พันดาว
เห็นปีกงาม วับวาว ราวเรืองรุ้ง
กำจายฟุ้ง ละอองฝัน สวรรค์ส่ง
ค่อยกรีดกราย ย้ายร่าง อำพรางองค์
ระร่อนลง ริมฟ้า ในราตรี
.....เป็นไฉน ใยหงส์ จึงหลงฟ้า
สู่พารา พื้นไพร ไร้ศักดิ์ศรี
หรือติดใจ รสรื่น พื้นธานี
จึงรอรี ไม่บินลับ กลับอาวรณ์
เข้าประคอง ตระกองกอด พร่ำพรอดหงส์
หมายจิตจง ใจรัก ปักสิงขร
แต่หวั่นใจ ในฝัน หวั่นร้าวรอน
จิตคลายคลอน ครวญคราง กลัวร้างใจ
.....ในพงไพร ไร้ฝัน สวรรค์สาป
คงไม่ซาบ ซึ้งสันต์ สวรรค์ไหน
หวั่นเพียงหงส์ เจ้าจะจาก จำพรากไพร
เหลืออาลัย เพียงรอยร้าว ให้หนาวทรวง
คงไม่รั้ง เจ้าลง หรอกหงส์ฟ้า
ยามอ่อนล้า พักเถอะเจ้า เราคอยห่วง
หน้าส่วนตัว
1625
3
0
