เศร้าได้แต่อย่านานจะพาลแย่ โลกนี้ไม่แน่แท้ย่อมแปรผัน ประสาไรกับใครแปลกหน้านั้น มาพบกันเพื่อพรากแล้วจากจร เป็นแค่เพียงสมมุติยุติได้ หลงเหลือไว้แค่ฝันในวันก่อน จากเป็น "เรา" เปลี่ยนเป็นเงาอย่ารานรอน โลกละครชีวิต นิมิตเป็น การจากไกลขอให้น้อมใจนิด อย่าถือโทษโกรธผิดในคิดเห็น การจากกันเมื่อไหร่ใช่ประเด็น อย่างน้อยเราก็ได้เห็นความรักงาม สอนหัวใจไว้เถิดไม่เกิดทุกข์ และปลอบปลุกหัวใจไร้คำถาม ที่เปล่าจะค้นหาถ้อยนิยาม ว่าไย "ความรัก" นี้เจ็บปวดนัก นี้คือถ้อยจากผู้เคยถอยทัพ และติดกับ หวังที่รุกจนทุกข์หนัก และปร่าปวดรวดผ่าวจนร้าวภักดิ์ จนตำหนิความรักอย่างน่ากลัว เคยรักใครทั้งใจมอบให้หมด และได้ลิ้มชิมรสจนถ้วนทั่ว เมื่อความหวานในหวังไม่ตั้งตัว จะยิ้มหัวอย่างไรให้ระวัง กวีว่ารักแค่พูดพิสูจน์ยาก แต่ส่วนมากอยากพิสูจน์คำพูดหลัง ที่ว่าการไกลกายโหดร้ายจัง และภินท์พังลงได้คงไม่มี แต่ชีวิตอย่างไรคือชีวิต ถึงสิ้นสิทธิ์ก็อย่าสิ้นศักดิ์ศรี จงอยู่เป็นไฟส่องหวังให้ชีวี ของคนที่ ยังรัก ยังรักเรา หรืออยู่ให้เป็นแรงใจและไฟฝัน ของคนนี้ คนนั้น นั่นไงเล่า ทุกคนที่เรารัก และรักเรา อย่าหลงรูปจูบกับเงาที่เลาลาง เศร้าได้แต่อย่านานจะพาลแย่ สายเกินแก้กับสิ่งที่ไกลห่าง ปล่อยให้เป็นละอองไออันเบาบาง อย่าปล่อยโลกเคว้งคว้าง อย่างฉันเคย นี่แหละหนาธรรมดาประสารัก แรกมิได้รู้จักรักมิเผย ก็ถามหาความรู้สึกที่ไม่เคย พอได้เชยก็ชอบชิดจนติดใจ เราต่างเป็นคนที่เคยแปลกหน้า และได้มาพบกันจนหวั่นไหว จึงแลกเปลี่ยนปรารถนาแก่กันไป จนหลงลืมบางอย่างไว้ในชีวิต ความสัมพันธ์ที่มิใช่โดยสายเลือด อาจจะแล้งแห้งเหือดนั้นเป็นสิทธิ์ เมื่อเข็มนี้มันมีตั้งหลายทิศ ในชีวิตเขาก็มีได้หลายทาง อย่าโทษใครอาลัยอะไรอีก และเลี่ยงหลีก โทษรักแท้แพ้ไกลห่าง ความจริงคือเวลาหมดรสรักจาง และเราต่างได้สิทธิ์ คิดอีกครา ว่าอกหักแก้ได้ด้วยรักใหม่ ที่กวีเคยว่าไว้จริงไหมหนา อย่าคิดว่าเมื่อผิดหวัง ก็ช่างชะตา เอือมระอา ในรักเสียหลักชัย หลักคือเมื่อมีรัก เข้าใจรัก และตระหนักว่าตัวรักนั่นยิ่งใหญ่ ถึงแม้ไม่ได้ใกล้จะเป็นไร ถ้าหัวใจเราได้รู้รักแล้ว พระจันทร์ที่ ๓๐ พฤษภาค์ ๕๔ / แทนคุณแทนไท
ถึงภัธญาเหณือ ใม่รู้เหณือใม่รู้ใฏ้ ใม้มลายฉัณหายใป เหลือใว้แฏ่ใม้ม้วณ ธิสใฏ้อยู่ธางใหน คงใม่ใช่ธี่มีภระอาทิส ถ้าใช่ก้อคงผิต วรรณอาทิศยังมาใม่ภึง ณี่พระรึหัดยามเย็ณ ใจใยเห็ณใม่ชุ่มชื่ณ คืณณี้ก่อณเธี่ยงคืณ เทอคงหลัพฝันฎี ธี่จิงฉันคิตถึงเทอ แฏ่เพ้อเจ้อมากใม่ใฎ้ วรรณณี้ภพบางคณฃองบางใคล ฉัณใม่ใช่ อิด หิร ปูณ ซาย ณี่หรือภัทญาเหณือ เฃาหลอกให้เชื่อหรือปล่าว แศงแฎต ธอตธัพเงา เหงาเหมือณศุศานฝังอะใร อาดฝังฟามคิตฝัณ ปิฏิ ณั้ณธี่เคยใช่ ปราบปรื้มฃองหัวใจ เทอคงใฎ้ ภักผ่อณซะบาย มีเพียงก้อแฏ่ฉัณ กัพใม้มลายธี่ศูนย์หาย อาดฏกหล่ณบณภื้นซาย หรือฆลื่ณซัด ศาจศาย หายใป อยู่ใหนหณอ ให้ฉัณ ร ร ก้อใด้ หวังอาดใฎ้ภพใคล ธี่หัวใจฉันฏ้องกาน ร ใม้มลาย ร วรรณที่ศายเกิณแก้ ร คณที่เฃาไม่ชายฏาแล ร บาจแผล ฏกศะเก็ตใจ ร เรือ กลายเป็น ล ลัก ชักพิลึกพิลั่ณใหย่ และณั่ณเฃาลักใคล และทำใมหลงลักเงา หน้าเสร้า ว่างปล่าวและคว้างเคว้ง ใม้มลาย งง เงง กลายเป็ณ ฎอก มาลัย ร เรือก้อธิ้งฝั่ง อานิดจัง เหลือ ล ลิง โณ่รลักแท้หรือลักจิง กลัวเป็น ลักธิ้ง ลักคโมย ณี่หรือ ภัธญาเหณือ เห็ณแล้วเชื่อให้หายโหย ใม้ มลายใคลคโมย โหลยโท่ย เมืองมหาปะลัย พระฤหัสบ์ที่ ๒๖/๐๕/๕๔... แทนคุณแทนไท
ในความสุ่มเสี่ยง... ยังยินเสียงเพลงรักอยู่หวามไหว อาจแปรปรวนรวนเรเร่หัวใจ แต่สุดท้ายก็กลับไปตายในรัง เพียงสมมุติฉุดใจให้ยั้งคิด หากพลั้งผิดคงยากฟื้นกลับคืนหลัง ความสุ่มเสี่ยงเลี่ยงเถิดแม้นเกิดชัง ง้อหมื่นครั้งยังจะค้อนงอนเหมือนเดิม หลายครั้งที่มองข้ามความรู้สึก แต่ห้วงลึกยังห่วงหาครารักเริ่ม ที่เผลอไผลจะจดจำอย่าซ้ำเติม บทเรียนร้ายจักเสริมเติมรักเรา ที่ผิดพลาดอาจอภัยในครั้งแรก เพียงอย่าแทรกรอยช้ำย้ำแผลเก่า หากเผลอไผลอีกหนวนเวียนเงา จะยอมเผารังรักหักใจลา ขอบคุณที่เปิดใจให้อีกครั้ง ที่พลาดพลั้งจักแก้ไขให้ดีกว่า จักถนอมบำรุงใจให้สัญญา เพราะรู้ว่าต้องเหน็บหนาวคราวไร้รัง ในความสุ่มเสี่ยง ... เราต่างเพียงเรียน รู้ดูความหลัง เพื่อ ถนอมความผูกพันมั่นยืนยัง แล้ว เริ่มต้นอีกครั้ง ณ รังรัก ถ้าไม่รักคงมิพร้อมยอมอภัย และทั้งห้วง ดวงหทัยคงจมปลัก ขอบคุณที่ยอมถนอมและพร้อมพรัก เอาดวงใจประกันจักเป็นสัญญา รอยจำหลักสัญญานี้ รอยจุมพิตที่เพ้อหา ทุกบทกลอนสะท้อนมา ทึกทักว่า ... เป็นความจริง แน่แท้... แม้เวลาผันแปรในทุกสิ่ง ในความทรงจำจงย้ำยิน มิใช่จินตนาการหวานละเมอ ในความสุ่มเสี่ยง มิหลงแล้วเพียงเสียงเรียงเสนอ รู้แล้วว่ารักแรก นั้นคือเธอ เป็นที่สุดอยู่เสมอในหัวใจ โอกาสที่เราเปิดให้แก่กัน จะมิเป็นแค่ฝันเช่นนั้นไม่ ในความรักจักระแวดระวังใน เสี้ยมสอนไว้ ให้ ละ ว่าง วางรักเป็น พระอังคารนี้ที่ ๑๗ พฤษภาค์ ๕๔ / แทนคุณแทนไท
โครงการส่งต่อความรักและความหวัง ครั้งที่ ๑ สู่"กองทุนในสวนขวัญ จิรวรรณ แก้วพรหม""เธอ..ไม่ได้หายไปไหน" จากวันนั้นถึงวันนี้..ที่ห่วงหา รับรู้ว่าเธอมิได้หายไปไหน ยังวนเวียนเพียรหมายสื่อสายใย ด้วยหัวใจที่ยึดถือสื่อถึงกัน จากวันนั้นถึงวันนี้..หลายปีผ่าน เธอทิ้งร่างร้างวิญญาณผ่านสวรรค์ จากด้วยรักลาด้วยจิตคิดผูกพัน โอ้อาลัยครั้งนั้นเหลือบรรเทา ถึงต่างภพต่างโลกวิโยคยิ่ง แต่ความจริงเหมือนยังยืนอยู่ที่เก่า ยังแข็งเข้มเต็มตามความเป็นเรา ยังทบเท่าทุกความในคำนึง ทุกส่วนเสี้ยวชีวิตเคยคิดร่วม ยังหลอมรวมงดงามให้ถามถึง สรรพสิ่งในเจตนายังตราตรึง อยู่เป็นหนึ่งทุกเส้นทางมิห่างไกล จากวันนั้นถึงวันนี้..ที่ห่วงหา รับรู้ว่าเธอมิได้หายไปไหน ยังวนเวียนเพียรหมายสื่อสายใย ยังส่งใจร่วมโศกสุขทุกอณู แม้มิเคยปรากฏกายให้มองเห็น ในเยียบเย็นตระหนักว่าเธอมาสู่ ทุกประสาทสัมผัสถนัดรู้ ด้วยเธออยู่กลางใจฉัน..มั่นคงแล้ว ! รัตนธาดา แก้วพรหม สำนักกวีน้อยเมืองนคร ๙ กันยายน ๒๕๕๒
แม้ดอกไม้จะราโรยและร่วงหล่น ขอดอกไม้ในใจคนอย่าเหือดแห้ง เป็นพลังเป็นศรัทธายามล้าแรง แตกแขนงแตกกอต่อต่อไป เพื่อสืบสานคุณธรรมอันสวยสด จรรโลงโลกให้งามงดสุขสดใส ขอดอกไม้ที่บานแล้วกลางดวงใจ มีแต่ให้กลิ่นหอมห้อมความดี มีแต่ให้กลิ่นหอมเพื่อมวลชน แทนคุณแทนไท ๒๖ เมษายน ๒๕๕๔
น้ำท่วมรอบนี้หนังสือในห้องหนังสือ ซึ่งเป็นหนึ่งในการเรียนรู้เสียหายไปพอสมควร นั่นเป็นสิ่งแรกที่ข้าพเจ้ารับทราบ และอีกประการสำนักพิมพ์ของเขาเองพิมพ์หนังสือวรรณกรรมและบทกวีขึ้นมาจำนวนหนึ่งชุดรวมทั้งสิ้นสองพันเล่ม ซึ่งยังมิได้นำไปเป็นเครื่องบรรณาการยังห้างร้านเพื่อแลกกลับมาพร้อมจำนวนเงินที่จะได้เพียงน้อยนิดจากราคาที่แสดงไว้ ซึ่งนี่ล่ะช่างขัดต่อวิสัยของเขาโดยสิ้นเชิง ผมถามเขาว่า "ขายได้บ้างหรือยัง" แต่ชายชราสูงวัยเป็นผู้ตอบ "ยังไม่ได้ขาย ทั้งที่พิมพ์มานานนักแล้ว" พระอาทิตย์ลาขอบฟ้าแล้ว น้องสาวผู้ทำหน้าที่นำพาข้าพเจ้าแวะส่งมอบความรักและความหวังส่งสัญญาณให้ข้าพเจ้ารู้แล้วว่าคงต้องกล่าวคำลากันสักที เนื่องด้วยเรามีภาระที่สุราษฎร์ธานีในเวลาค่ำๆ วันนั้นข้าพเจ้าจากลาเพื่อนผู้ซึ่งข้าพเจ้าโหยหาจักพบเขาอยู่เสมอ ร่ำลาทั้งๆที่ยังไม่อิ่มความรู้สึกและมีบางอย่างที่ติดค้างอยู่ในใจ ........อาจหมายรวมถึงน้องสาวคนงามของเขาด้วย ข้าพเจ้าแค่คิดขำๆ.......... หลังจากลาจากกันยังไม่พ้นรอบสี่สิบแปดชั่วโมง ในจริตก็นึกและอยากพบเจอหน้าเขาผู้จากมาอีกครั้ง "ข้าพเจ้าประสงค์สิ่งใด" นั่นคือรู้สึกนึกคิดที่คงพยายามถามในตอนนั้น อาการป่วยไข้ยังไม่ใคร่ดีขึ้นเท่าใดนักแต่หัวใจข้าพเจ้าดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์ใจ ข้าพเจ้าพยายามแย้มยิ้มและเริงร่า เพื่อคลายความเป็นห่วงของผู้ให้กำเนิดเพื่อจะเรียนให้ท่านทราบว่า ข้าพเจ้าจะกลับไปเยือนสวนขวัญอีกวัน มิมีข้อความใดขัดขวางปรารถนาแห่งข้าพเจ้า ด้วยท่านคงรู้ได้จากแววตาที่ยังไม่อิ่มสุขในวันที่จากลาเพื่อน และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ข้าพเจ้าขับรถด้วยตนเองโดยมั่นใจว่าจะไม่เผลอไปจีบนางฟ้าในขณะขับรถเป็นแน่แท้ ถึงกระนั้นแม้มีแรงกระตุ้นเพียงไหน กว่าจะทำให้ร่างกายตื่นตัวพอที่จะออกจากบ้านได้เวลาก็ปาเข้าไปบ่ายคล้อยย่ำเย็นแล้วกับระยะทางหกสิบกิโลเมตร ....... ในรู้สึกนิกคิดเวลาเพียงสิบห้านาทีสวนขวัญคงถึงดังหวัง........ และเมื่อไปถึงอีกครั้งข้าพเจ้าพบน้องสาวคนงามของเพื่อนอยู่บนเรือนสอบได้ความว่า พี่ชายไปตัดผมในตลาดสักพักคงกลับมา แทนที่จะเป็นการโชคร้ายที่ยังไม่ได้พบ แต่นับเป็นความโชคดีในระหว่างรอได้เสพย์ธรรมชาติวรรณกรรมที่ทราบในภายหลังว่าเป็นสวนขวัญสวนหลากพรรณไม้ ในพื้นที่กว่าสิบไร่ แต่อาจด้วยเนื่องพรรณไม้ที่พบเห็นในสวนขวัญก็มิได้มีความแตกต่างกับพรรณไม้ที่ข้าพเจ้าคุ้นชิน อาจเนื่องด้วยเราเป็นคนพื้นถิ่นเดียวกัน ระหว่างรอข้าพเจ้าจึงจมปลักอยู่ในศาลาการเรียนรู้ที่มีหนังสือ วารสาร วรรณกรรม บทกวี และสิ่งควรค่าแก่การรับรู้เพื่อเก็บไว้ในรอยหยักของสมอง ทั้งที่ตั้งใจเรียนยังไร้ผล เกรดคงหล่นเพราะมัวคิดคณิตศาสตร์ คนจะดีจะเลวดังมุ่งมาด ใช่เป็นปราชญ์วิชานี้วิชาเดียว เป็นหนึ่งในบทกวีที่ข้าพเจ้าคุ้นชิน ซึ่งเพื่อนข้าพเจ้าประชดประชันไว้ได้อย่างน่าฟังในวัยเยาว์ ก่อนตามมาด้วยบทกวีพ่อสอนลูกซึ่งเขียนตอบความรู้สึกลูกชายไว้ได้อย่างน่าฟังเช่นกัน ทั้งนี้พ่อของเขาเขียนให้ลูกชาย โดยฉันทานุมัติของผู้เป็นแม่ซึ่งลงนามร่วมด้วยช่วยกันประมาณว่า เมื่อเรียนด้วยตั้งใจยังไร้ผล ต้องคิดค้นหาวิธีที่ข้องเกี่ยว ว่าเหตุใดจึงไร้ผลจนซีดเซียว จะยาเยียวได้ด้วยวิธีใด เกรดไม่หล่นถ้ามัวคิดคณิตศาสตร์ ส่วนที่ขาดอย่ายอมแพ้คิดแก้ไข ยิ่งไม่รู้ต้องยิ่งเรียนพากเพียรใจ ความยิ่งใหญ่อยู่ที่กล้าพยายาม คนจะดีเรืองรุ่งดั่งมุ่งมาด เมื่อไม่ขลาดไม่พ่ายแพ้แก่คำหยาม ต้องต่อสู้เอาชนะประกาศนาม อย่าเข็ดขามต้องแข็งเข้มให้เต็มตน ใช่แค่ปราชญ์วิชานี้วิชาเดียว ต้องข้องเกี่ยวทุกวิชาอย่าหมองหม่น วิชานี้ก็ต้องได้ให้ยินยล เพื่อเป็นผลที่เกิดเลิศทุกทาง พ่อเชื่อว่าลูกของพ่อก็ทำได้ ถ้าลูกนั้นตั้งใจไม่เหินห่าง ทั้งเลือดพ่อทั้งใจแม่ที่วาดวาง อยู่ในเรือนอยู่ในร่างของลูกแล้ว คนอื่นอื่นก็ใช่ว่าจะเก่งกาจ ลูกสามารถกว่าใครใครที่ในแถว คนเขาเห็นเขารู้อยู่ทุกแนว ต่างหวานแว่วชื่นชมนิยมกัน ฯลฯ จากพ่อและแม่ของลูก ๑๑ ธันวาคม ๒๕๓๗
พี่ผองน้องเพื่อนท่านใดปรารถนาจะส่งต่อความรักและความหวังไปด้วยกัน โปรดลงชื่อแจ้งความประสงค์ซื้อหนังสือหรือซื้อเจตนารมณ์ในราคา ๑๕๐ บาทต่อเล่ม ด้วยความเคารพในมิตรไมตรี ปล.โปรดสั่งจองและโอนเงินให้แล้วเสร็จภายในวันที่ ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๕๔ และจะจัดสรรจำนวนเงินส่งต่อความหวังและความรักไปยังกองทุนในสวนขวัญ จิรวรรณ แก้วพรหม โดยมีรายชื่อผู้สนับสนุนกองทุนแนบ ทั้งนี้ข้าพเจ้าไม่ปรารถนาหลักฐานการโอนเงินของท่าน สุดแล้วแต่ความกรุณา ปล. ๒ ในความปรารถส่วนตน หวังวาดจะกระจายวรรณกรรรมของอันทรงคุณค่า ซึ่งได้บันทึกบอกเล่าความรู้สึกไว้ตั้งแต่ปี ๒๕๑๗ สัก ๑,๐๐๐ เล่ม ภายใน ๒๐ พฤษภาคม นี่คือความหวังวาดจากเพื่อนถึงเพื่อน (ด้วยใจคารวะ)
เครดิตภาพ คุณ พิมพ์ใจ เชาว์นุกูล ชุมนุมกวีน้อย กิจกรรมสำคัญของโครงการประกอบด้วย ๑.กิจกรรมพัฒนาครู โดยการจัดการประชุมสัมมนา กิจกรรมค่ายครูกวีน้อย กิจกรรมเดินทางสัญจร กิจกรรมการพบปะเสวนากับนักคิดนักเขียน ฯลฯ เพื่อพัฒนาทักษะความสามารถในการเขียนบทร้อยกรองและพัฒนาทักษะกลวิธีในการสอนเขียนบท ร้อยกรอง แก่นักเรียน เป็นการจัดไฟเติมใจให้มั่นคงต่อเนื่องและสร้างปฏิสัมพันธ์ แห่งความร่วมงานประสานใจซึ่งกันและกัน ๒. กิจกรรมส่งเสริมพัฒนานักเรียน โดยจัดกิจกรรมการเรียนการสอน กิจกรรมค่ายกวีน้อย กิจกรรมชมรมกวีน้อย ฯลฯ เพื่อพัฒนาทักษะความสามารถในการเขียนบทร้อยกรอง แก่นักเรียน อย่างต่อเนื่องโดยตลอดปี ๓. กิจกรรมส่งเสริมความเป็นเลิศ โดยจัดกิจกรรมการแข่งขันบทร้อยกรองทั้งภายใน จังหวัดที่เชื่อมโยงประสานงานการจัดกับทุกหน่วยงานทุกองค์กร และการพานักเรียน กวีน้อยเดินทางไปแข่งขัน ในระดับชาติ ฯลฯ เพื่อส่งเสริมความเป็นเลิศให้เป็นที่ปรากฏต่อสาธารณะ ๔. กิจกรรมการส่งเสริม เผยแพร่ โดยการจัดพิมพ์ผลงานบทร้อยกรองของครูและนักเรียนกวีน้อยเผยแพร่ จัดแสดงนิทรรศการผลงานในวาระโอกาส ต่างๆ การจัดรายการเพื่อภาษาและวรรณศิลป์ทางสถานีวิทยุ การเขียนบทความเผยแพร่ทางวารสาร และหนังสือพิมพ์ ฯลฯ เพื่อเป็นการ ประชาสัมพันธ์ เผยแพร่ สร้างกระแสคุณค่าและความสำคัญแก่สังคมทั่วไป ๕. กิจกรรมประสานสัมพันธ์ โดยการร่วมมือกับสถาบัน หน่วยงานและองค์กรต่างๆ จัดกิจกรรม ส่งเสริมการพัฒนาทักษะการเรียนรู้ทางด้านบทร้อยกรอง ภาษาไทยและศิลปวัฒนธรรม เพื่อสร้างเครือข่ายและพลังแห่งความร่วมมือซึ่งกันและกัน
ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ ให้เกียรติเยี่ยมในสวนขวัญ จิรวรรณ แก้วพรหม นับเป็นความโชคดีของกวีน้อยอย่างยิ่ง ด้วยความดีใจเป็นที่สุด
แรงบันดาลใจจากอย่าร้องไห้ "อย่าร้องไห้" เธอเขียนไว้ทำไมให้ใครอ่าน มีสิ่งใดเหลือไว้ในเมื่อวาน เธอจึงจารจึงจรดไว้หมดคำ ฉันได้อ่านอักษรสุนทรสาร พบใจเธอละมุนหวาน..ซ่าน..โศก..ส่ำ.. "นิทานเทพ นิทานดาว สกาวคำ พอลำนำ ปีใหม่"ใจไม่ดี ทั้งความรักความเป็นห่วงและลวงลบ ทั้งจุดจบนิยายรักอักษรศรี ช่างซาบซึ้งดังอาบทิพย์ระยิบมี ดวงฤดีของฉันได้เบิกบาน เธอเขียนใจเขียนจินต์ถวิลหาย ในสวนขวัญปันสายโลหิตสาน ทั้งความรักทั้งหน้าที่..ที่พลีจาร สมเป็นเทียนส่องมานย์ให้มวลชน มาถึงบท"อย่าร้องไห้"ที่เธอเขียน คำที่เยียน ยลไย ใจไม่หม่น เป็นคำสอนก่อนลาลับกับทุกคน มิมีใครอยู่สุขล้นพ้นความตาย ใบไม้ร่วงใบนี้ห้ามไม่ไหว แต่อย่างไรก็ค่ามากหลากความหมาย แต่ใบไม้ "ใบอ่อน" จงผ่อนคลาย ครูเธอจักสวยสบายในชั้นพรหม..
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
Lovings
แทนคุณแทนไท เลิฟ 6 คน
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
Lovings
แทนคุณแทนไท เลิฟ 1 คน
หน้าส่วนตัว
1640
