ตะเกียงแก้ว.......ผู้หญิงไร้เงา
ตะเกียงแก้ว ...หวานน้ำคำฉ่ำชื่นระรื่นหู ไม่อยากอยู่ใกล้เธอเผลอทุกครั้ง เหมือนว่าเธอนั้นมีนะจังงัง ความตั้งใจฉันต้องพังทุกครั้งไป ...ใจเอย..เจ้านั้นเคยเป็นของข้า ฟังวาจาสุนิสาเจ้าก็อ่อนไหว คงติดบ่วงคำลวงอีกแล้วใจ เป็นสาเหตุไม่อยากใกล้กับตัวเธอ ...เปรียบให้เห็นว่าเป็นชายใช่เข้มแข็ง ก็มีวันอ่อนแรงแบ่งใจเพ้อ หากมีรักใจมักคอยละเมอ รู้ว่าเก้อแต่ก็เผลอไปทุกที ...ไม่ว่าหญิงหรือชายไม่แตกต่าง ย่อมจะมีใจบางบางได้ทุกที่ ยิ่งเป็นรักข้างเดียวเหนี่ยวฤดี ต้องเผลอใจให้ทุกทีไม่ต่างกัน...