ณ โลกเหงาเปล่าร้างกลางป่าคนใจสับสนเรื่องราวยามก้าวผ่านคงโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจให้ร้าวรานจนเนิ่นนานเกินทนหมองหม่นทรวงพบเจอเจ้าเข้าใจให้ไออุ่นอ่อนละมุนงดงามตามห่วงหวงแววตาเจ้าซื่อใสไร้เล่ห์ลวงจำตกบ่วงแห่งรักเกินหักใจเพียรคอยเฝ้าดูแลแม้เหินห่างถึงเส้นทางรางเลือนเหมือนหลงใหลยังคงมั่นมิผันแปรแพ้ทางไกลตามห่วงใยนานมาเหม่อหาคอยแต่ความงามแห่งเจ้าที่เฝ้าหลงใครก็คงงมงายหมายเอื้อมสอยจนสุดท้ายพ่ายใจคนใกล้กลอยทิ้งคนคอยห่างไกลให้ทุกข์ทน.....
1943
6
0
หน้าส่วนตัว
