เพียงพลิ้ว
ใจต้องแสงแห่งเปลวเล่ห์เสน่หา
รักจมฟ้าอัสสุชลหล่นเป็นสาย
ระลอกขื่นรื้นแก้มแซมประกาย
หอมมิหายร้าวร่ำเฝ้าคำนึง
กระแสโศกโบกลามท่ามแสงไต้
ระทมในดวงจิตพิษแผ่ขึง
ไร้คนข้างทางฝันสุดพรั่นพรึง
รักไม่ถึงที่หมายอายฟ้าดิน
ยามอกหมองมองใดไม่พิสุทธิ์
เจ็บก้าวรุดอกแปลบแทบด่าวดิ้น
ปวดในเนื้อเหลือเอ่ยไม่เคยชิน
หากกอบกินน้ำตาว่าจุกจริง
มืดเหมือนแกล้งแสงโสมทั้งโคมหม่น
มองใจคนยากหนักหนากว่าทุกสิ่ง
มองหารักประจักษ์ในไกลเกินอิง
สงบนิ่งมองตนค้นลึกเร้น
มิอาจพบสบใดใจมัวบอด
ไร้แสงทอดถูกบังหยั่งมิเห็น
คิดฝ่าฝันพลันเลือนไร้เดือนเพ็ญ
ครวญลำเค็ญมืดมิดไล่ติดตาม
ตราบชีวิตสนิทนักกับรักหมอ
2322
24
0
หน้าส่วนตัว
