เพียงแพรว
ฉันเห็น..
ผีเสื้อดมดอมดอกไม้ที่หน้าบ้าน
ได้ยินเสียงนกน้อยขานเพลงหวานหู
ใบไม้พลิ้วยามต้องลมที่พัดกรู
โมบายแขวนหน้าประตูก็กังวาน
ฉันหลับตา...
ปล่อยทุกๆอย่างให้ว่างเปล่า
ไม่เหลือเงาอะไรให้แผ้วผ่าน
เพราะเรียนรู้ว่ากายใจไม่ทนทาน
จังไม่ต้าน..แต่จะตาม ความเป็นจริง
ฉันร้องไห้..
เมื่ออ่อนไหวอย่างสุดๆ
ฉันอ่อนแอแต่ไม่หยุดละทุกสิ่ง
เพราะพ่อแม่ฉันยังมีให้แอบอิง
นี่แหละสิ่งสำคัญสุดดวงใจ
ฉันเคย..
เฉียดความตายมาครั้งหนึ่ง
วันนี้จึงเรียนรู้ดูสิ่งใหม่
เห็นความงามที่ฉันเคยมองข้ามไป
สิ่งเหล่านั้นไม่เคยไกลไปจากเรา
ฉันลอง
มองทุกอย่างต่างจากก่อน
ไม่คิดย้อนหวนคืนฟื้นสิ่งเก่า
เรื่องอ
964
9
0
หน้าส่วนตัว
