มนต์กวี
ฝนจากฟ้าหล่นโรยโปรยเป็นสาย
ละอองไอวาววับระยับแสง
สายฝนสาดเป็นลิ่มเหมือนทิ่มแทง
ลมพัดแรงอื้ออึงขึงเป็นเกลียว
กลางสายฝนสาวสะอื้นยืนร้องให้
น้ำตาไหลเคว้งคว้างอย่างโดดเดี่ยว
ใจก็หล่นฝนก็หลั่งบนทางเทียว
อยู่คนเดียวในคืนเหงาเศร้าสุดตรม
น้ำตาฝนน้ำตาคนที่หล่นไหล
ปล่อยมันไปพร้อมกับช้ำและความขม
ทิ้งความเศร้าเสียใจไปกับลม
รักระทมกลับชื่นท่ามคืนแรม
ฝนเริ่มซาฟ้าเริ่มใสใจเริ่มสร่าง
เหมือนส่องทางส่องใจให้จ้าแจ่ม
ฟ้าเริ่มเปิดไร้เมฆบังมีดาวแซม
ใจชื่นแช่มหยุดเหงาพร้อมก้าวเดิน
บนเส้นทางหัวใจไร้เส้นขีด
เราลิขิตใจได้ดั่งปรารถนา
แม้ลมฝนที่ปรายโปรยยังโรยลา
เปลี่ยนน้ำตาที่เคยปริ่มเป็นยิ้ม
1927
9
0
หน้าส่วนตัว
