ราม ลิขิต
ขึ้นลอยโล้ลำสำเภาล่ม
กลางคมคลื่นเบ้ที่เห่เหว
กลางคนกินคนทุรนเลว
ย่อมเหลวตกก้อนตะกอนกรัง
ชีพชื่นยืนใช้แค่ไล่ฉก
คือกกซากทรามของความหวัง
เห็นภาพกรายกรุยเห็นขุยซัง
เห็นปากเหมือนดังจะดูดดาว
เห็นอยู่รู้ผอมว่าตรอมโศก
เห็นโรคทุกข์หลากบนขวากหลาว
เห็นเงินเอิ้นทองรีบจองยาว
เห็นหาวมองเหมือนจะเอื้อนแมน
คนเต็มติดต่อมารอตรวจ
ขมวดคิ้วเข้มว่าเต็มแขน
โรงรัฐมัดหมอระย่อแกน
ละคนหน้าแบนแค่นแค่นมา
เจ็บไข้ได้ยันตะบันป่วย
โรคซวยวันวันตะบันหา
หงิกหงอรอฉันตะบันยา
นิ่วหน้านี่นั่นตะบันไป
รวบรัดตัดทอนด้วยร้อนตอด
ลวกลวกตลอดจะดอดไหน
เย็นชาหน้าชัดอึดอัดใ
943
3
0
หน้าส่วนตัว
