ภูประกา
อดีตาการเวลามีกำหนด
ให้สลดหดใจเหลือหนักหนา
ตะวันคล้อยเมฆลอยคอยพับพา
หมู่ดาราทอแสงแรงฤจี
ท้องฟ้าเคลื่อนคล้อยพลอยสับสน
เสียงสายฝนร่วงโรยโชยลงมา
เกิดแรงน้ำไหลเชี่ยวเปลี่ยนทับคา
ให้น้ำตาไหลก้องสลดหดหัวใจ
โอ้เจ้าตัวน้อยร้องล่ำคราใจล้น
แม่ฉันคนนี้อยู่ที่แห่งหนไหน
ลูกน้อยคอยแม่แสนเศร้าใจ
จะมีใครช่วยเจ้าได้คลายบ้างนา
พอตะวันรุ่งพุ่งขึ้นสู่มาคาดิรก
หมู่นกร้องส่งเสียงร้องก้องไพศาล
เหลือเพียงแค่ซากน้อยลอยตะการ
โปรดบันดาลช่วยข้าน้อยให้สมฤดี
เหลือบมองดูหมู่บ้านอันแสนเศร้า
โอ้ใยเล่าเปล่าเปลี่ยวใจยังไม่หาย
เมื่อสายน้ำไหลผ่านไปให้กลับกลาย
จมมลายไปสิ้นดับลิ้นปัฐพี
ขอสวรรค์
763
0
0
หน้าส่วนตัว
