ฝนทอง
ดิน...แห้งผากยากจะชุ่มชื้น
ไม่อาจคืนดินดำฉ่ำน้ำได้
ด้วยแล้งฝนหล่นล่วงลงมาไง
จึงทำให้ดินแยกแตกจากกัน
น้ำ...ในลำธารละหานห้วย
ไหลรินด้วยแรงต่ำเอื่อยเอื่อยนั่น
ในลำคลองบางคลองขาดจากกัน
เพราะน้ำนั้นไม่อาจไหลไปบรรจบ
ต้นไม้...ไร้ใบเขียวขจีสด
ความงามลดทั่วไพรในพื้นภพ
ด้วยว่าฝนบนฟ้ามาหลีกหลบ
ไม่ยอมกลบความชื้นชุ่มคลุมพนา
แลไพรพฤกษ์นึกไปไม่อาจฝัน
เห็นแล้วหวั่นฤทัยเป็นนักหนา
ธรรมชาติ...ขาดรัก ความเมตตา
ฝนจากฟ้าไม่โปรยโรยละออง
เห็นมนุษย์ทำร้ายซึ่งธรรมชาติ
แสนอนาจดวงใจจึงหม่นหมอง
ตนรักตนเป็นไปตามครรลอง
ชนทั้งผองปองรักตระหนักจริง
ทำไมใจดำซ้ำเติมธรรมชาติ
แสนประหลาดรักตัวเหนือทุก
2004
6
0
หน้าส่วนตัว
