เป็นเพียงดอกไม้ในความว่าง รอบกายอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว เงียบเหงาเศร้าสร้อยแต่ผู้เดียว ไม่มีผู้เหลียวหันมอง ท่ามกลางผู้คนพลุกพล่าน เจ้าบานเบ่งอย่างเศร้าหมอง จรูญจรัสเรืองรอง แต่ไร้คนมองสนใจ พวกเขาล้วนยุ่งมุ่งงาน คิดขานทำการล้วนใหญ่ ไม่คิดเหลียวมองใครใคร มุ่งไปสู่กระแสเงินตรา แม้แต่ความงามเช่นเจ้า พวกเขาก็ไม่เห็นค่า ไม่คิดเหลียวใจมองมา ปล่อยเจ้าอุราช้ำใจ เจ้าเป็นความงามที่เปล่าเปลี่ยว โดดเดี่ยวอ้างว้างเหนือไหน หวังเพียงผู้คนเหลียวใย โถ... -ความงาม- ที่ใครหลงลืม
923
5
0
หน้าส่วนตัว
