หน้าส่วนตัว
ฉันหลงใหลความเงียบงัน
หลงใหลพระจันทร์ที่ไม่ทอแสง
หลงใหลวันที่ใบไม้อ่อนแรง
หลงใหลวันที่ไม่มีแสงจากดาวใด
ทุกสิ่งซ่อนกายจากสายตา
ในความมืดที่ชืดชากว่าสิ่งไหน
แผ่วเบาเพียงเสียงเป่าลมหายใจ
ไม่ดังกว่าเสียงรินไหลของน้ำตา
ที่นั่น..เก็บความอ่อนแอเอาไว้
ห่างไกลเกินกว่าใครจะค้นหา
โลก...ที่ไม่มีหัวใจ..ไร้เวลา
ซึ่งหยิบยื่นความเฉยชามาทดแทน
708
2
0
