ฤทธิ์ ศรีดวง
ข้าพเจ้าเขียนกลอนขึ้นตอนหนึ่ง
บรรยายถึงความงามของน้ำค้าง
เมื่อลืมตาราตรีฟ้าสีจาง
ก่อนรุ่งสางสุริยาจะมาเยือน
สัมผัสไม้ผลิใบกลางไอหมอก
สัมผัสดอกสีขาวอยู่กราวเกลื่อน
แต่ไอน้ำฉ่ำหาวจากดาวเดือน
กลับลอยเลื่อนหลบร่างอำพรางกาย
มาซุกพื้นชื้นเท้าทุกเช้าย่ำ
ในคืนค่ำพรำเห็นอยู่เป็นสาย
ค่อยกลั่นหยาดรินหยดลงรดทราย
แล้วจางหายคลายชื้นในผืนดิน
แตะละอองต้องน้ำก็ฉ่ำเนื้อ
คือหยดเหงื่อพฤกษาและผาหิน
คือน้ำตาราตรีที่ปรี่ริน
อาจก่อสินธุ์หลอมกายเป็นสายธาร
บ้างแนบเนาเคล้าหยอกกลีบดอกไม้
หยดน้ำใสไหลซ่อนเกสรหวาน
จะปกปิดอนิจจามิช้านาน
คงแหลกลาญเมื่อใกล้ไอสุรีย์
รุ่งอุษาฟ้าสางน้ำค้างเอ๋ย
แห้ง
3680
6
0
หน้าส่วนตัว
