หอบบุญมายื่นให้ เด็กดอย จารรอยยิ้มน้อยน้อย เก็บไว้ ตาสบตาค่อยค่อย รู้สึก กระพริบพร่างพราวไห้ ร่วงแล้ว น้ำตา ซาบซึ้งใจยิ่งแล้ว จดจำ เด็กดอยตาดำดำ ยากไร้ ขาดที่พึ่งชักนำ ผาสุข ต่อแต่นี้คงได้ สุขบ้าง เถอะเรา บางครั้งโรครุมเร้า ระบาด สารอาหารก็ขาด ไป่สิ้น ขมขื่นกับรสชาติ ชีวิต จิตใจแทบขาดวิ่น อยู่คล้าย คนตาย ครูจันทร์แรมช่วยให้ ลืมตา คุณนีโน่อาสา ช่วยไว้ อีกทั้งครูกันนา ร่วมจิต ครูพิมคนเก่งได้
1845
6
0
หน้าส่วนตัว
