คนกรุงศรี
หลังพิงฝา ตาจ้อง มองสายฝน
ที่ร่วงหล่น โปรยปราย เพิ่มสายสินธุ์
สำนึกหนึ่ง นั้นยัง ฝังในจินต์
ยังมิสิ้น สร่างไป จากใจเรา
เม็ดฝนเยือก เย็นเยียบ เปรียบคมมีด
เหมือนคอยกรีด กดย้ำ ซ้ำแผลเก่า
ความเดียวดาย อ้างว้าง มิบางเบา
ภาพและเงา ความหลัง ยังฝังใจ
ถ้อยแสนหวาน ขานขับ กับคำมั่น
มิแปรผัน สัญญา ท่ามฟ้าใส
เพียงบุญกรรม นำพราก เราจากไกล
นอกอื่นใด มิอาจ สามารถเลย
เราถนอม กล่อมเกลา ทุกเช้าค่ำ
เหมือนตอกย้ำ วจี ที่เอื้อนเอ่ย
สุขอันใด ไหนเล่า จะเท่าเอย
คำภิเปรย สุขเหลือ มิเบื่อฟัง
เวลากาล มิพราก เราจากได้
ลิขิตใคร ส่งผล แต่หนหลัง
ให้เดินทาง หลบเลี่ยง เพียงล
1236
0
0
หน้าส่วนตัว
