เดินระทดระทวยฝนโปรยร่าง สุดอ้างว้างฤดีมีใครเหมือน ทุกข์ระทมตรมหนักรักลืมเลือน มาแชเชือนเป็นอื่นขมขื่นทรวง น้ำตาหล่นปนพิรุณครุ่นคิดหนัก สุดที่รักหักอกตกแดนสรวง ควงคนใหม่คลอเล้าร้าวอกกรวง เจ็บปวดดวงฤทัยตายทั้งเป็น ยืนหนาวสั่นจับไข้ทั้งกายจิต ดั่งชีวิตปลิดปลิวกิ่วแสนเข็ญ ค่อยทรุดกายใต้ชายคาล้าลำเค็ญ ฝนกระเซ็นสาดซ้ำสุดกล้ำกลืน ทอดสายตาอาลัยให้สับสน ช้ำกมลเพียงใดใจแข็งขืน ปาดน้ำตาเชิดหน้าข้าต้องยืน ขอสะอื้นครั้งสุดท้ายปลายฝนโปรย
1797
7
0
หน้าส่วนตัว
