ถนนของคนเหงา ทุกย่างก้าว ปะปนด้วยกรวดหิน เฉอะแฉะบ้างบางคราวด้วยตะกอนดิน ความรู้สึกที่หมดสิ้น สัมผัสเท้าที่กรวดหินและดินจึงเจ็บปวด บนถนนหินปูนที่ถอดยาว ความเจ็บปวดที่รวดร้าว บันทอนความหวัง มีเพียงหนึ่งใจที่คิดจะเหนี่ยวรั้ง แต่อีกใจกลับหมดพลัง ที่ดึงดันต่อไป สุดท้ายก็ห้ามความรู้สึกไม่ได้ ด้วยหัวใจเต็มใจจะอ่อนไหว บนถนนที่ทอดยาวและแสนไกล บอกตัวเองอดทนไว้ เหงาแค่ไหน ก็ใจเราเอง +++++ ***** +++++ ***** +++++ ***** +++++ (เหงาให้มันสุดสุด แล้วจะหยุดเหงาได้เอง สักวันหนึ่ง)
786
6
0
หน้าส่วนตัว
