วังเอ๋ยวังเวง หง่างเหง่ง ย่ำค่ำ ระฆังขาน แสงมืดมิด ทั่วฟ้า ราตรีกาล สงัดปาน ป่าใหญ่ ไร้สำเนียง ยามเอ๋ยยามดึก อกระทึก สั่นรัว ด้วยกลัวเสียง แว่วหวีดหวิว ลมพลิ้วผ่าน ม่านระเบียง ไม่แค่เพียง ลมหนาว ให้ร้าวใจ ยามเอ๋ยยามนี้ จะยังมี สิ่งใด ให้หวังได้ หมดสิ้นแล้ว ทุกอย่าง พังพินธ์ไป พร้อมกับใจ ช้ำช้ำ กับน้ำตา ยามเอ๋ยยามรัก ยากยิ่งนัก ยิ่งหม่น ยิ่งค้นหา ยามรักร้าง ห่างไกล ใยร้างรา ยากจะหา รักได้ ใจระทม
2983
2
0
หน้าส่วนตัว
