รักละลายหายลับไปกับดาว 
หล่นจากหาวแล้วคืนนี้ที่สิ้นแสง 
เคยสว่างกลางใจไฟเรืองแรง 
มิเคยแล้งแสงรักพิทักษ์ใจ 

เพ่งความงามยามคืนค่ำถลำจิต 
เก็บมาคิดมาฝันจนหวั่นไหว 
สร้างสะพานสู่ดวงดาวทุกคราวไป 
ความอบอุ่นอ่อนไหวได้เห็นดาว 

ฝันไปไกลว่าได้เคียงเรียงคู่ฟ้า 
ประดับห้วงนภาเวหาหาว 
สะท้อนน้ำยามแสงกระจ่างพราว 
เป็นดั่งดาวดวงงามยามคู่กัน 

แต่พริบตาพาใจช้ำระกำร้าว 
แสงที่พราวมาวูบวับและดับฝัน 
ร่วงสู่ดินจนสิ้นไร้สายสัมพันธ์ 
หมดเยื่อใยจากกันไม่เหลือรอย 

มีเพียงฝันวันเก่าที่ร้าวราน 
มองท้องฟ้าราตรีกาลยิ่งเศร้าสร้อย 
สะพานดาวร้าวฉานราญใจน้อย 
ให้รู้ค่าว่าคนคอยด้อยเพียงดิน