โอบคืนโอบวันอันแสนหวาน
เนิ่นนานเกินใจเกินใฝ่ฝัน
อ้อมอกโอบไว้เอื้อไอกัน
ผ่านผันราตรีมีเพียงเรา

บนภูสูงเสียดขึ้นเบียดฟ้า
ดารากระจ่างอยู่กลางเขา
สายลมพัดผ่านผะแผ่วเบา
ใต้เงาเมฆานภาลัย

หนาวลมห่มผ้าเขาว่าอุ่น
เพียงหนุนตักนอนจะตอนไหน
หนาวเนื้อห่มเนื้อเติมเชื้อไฟ
หวามไหวเชยชิดแนบนิทรา

เก็บฟืนก่อเพลิงให้เริงร้อน
สุมขอนโหมไฟเสน่หา
อิงรักอุ่นไอในแววตา
กระทั่งฟ้าสีทองผ่องอำไพ

เรืองอรุณรุ่งสางสว่างแล้ว
วาวแวววับวามความสดใส
น้ำค้างพราวพร่างกลางฤทัย
วันใหม่วันนี้มีเพียงเรา