ม้าก้านกล้วย
เจ้าเจียมใจ เจ้าไร้ค่า ประดับดิน
ไม่เคยหวัง ถวิล จะชมฟ้า
เพราะรู้ตัว เจ้าเป็น เช่นดอกหญ้า
ไม่เคยฝัน สูงกว่า พนาไพร
ลมรำเพย พัดมา เพียงโชยแผ่ว
กระทบดอก หญ้าแล้ว เจ้าหวิวไหว
ลมก็ยก ยอเยิน เพลินกระไร
จะพัดพา เจ้าไป ให้ลอยฟ้า
เพียงลมแผ่ว มิเพียงพอ จะสั่นคลอน
ให้ใจเจ้า โอนอ่อน ผ่อนผวา
ลมก็โหม ประโลมร่ำ คำนานา
จึงแกร่งเกลียว พายุมา พาเจ้าไป
เพราะแรงกล่อม แรงกล้า ของพายุ
เพราะมุ่งมุ มานะ จะผลักไส
เจ้าจึงหลุด สลัด พลัดขั้วใบ
ล่องลอยไกล ไปถึงดาว ที่เจ้าปอง
เจ้าสูงแล้ว ดอกหญ้า สูงกว่าดิน
เจ้าโบยบิน ล้ำฟ้า พาละล่อง
เจ้าเหลิงโรจน์ เริงไล่ ใจลำพอง
เจ้าลืมเผ่า พงผอง พสุธา
ไกลเหลือเกิน ที
928
5
0
หน้าส่วนตัว
