เพรง.พเยีย
๏ โปรยดอกฝนหล่นล่องละอองสาย
บรรจบปลายซับรินสู่ดินผืน
ให้รากหนึ่งปลูกฝังจนยั่งยืน
ร่วมฝากฟื้นคืนช้ำกลับอำไพ
๏ ผ่านคีตาโอบขวัญสู่บรรจถรณ์
กล่อมอัปสรแนบนำกับคำไข
นานเจ้าเอย..เคยคอยด้วยน้อยใจ
แอบร่ำไห้พร้อมฟ้าอยู่ครานั้น
๏ เหลือเพียงหยาดซับขวัญในวันนี้
หลอมยินดีทั้งผองมารองฝัน
ให้อ้อมแขนหนึ่งวาง..เป็นรางวัล
โอบป้องปันขับว้าง..จนร้างรอย
๏ เหลือเพียงหยาดหยดแพร้วดั่งแก้วทิพย์
ต่างพร่างพริบเนตรเหลียวมาเกี่ยวก้อย
อุ่นสายใยท่ามฝนที่หล่นปรอย
กลบสิ้นสร้อยวันเก่าสู่เถ้าธาร
๏ บรรจงวาดความหลังอีกครั้งหนึ่ง
ด้วยคำนึงหวนเลยได้เชยผ่าน
เพื่อกอปรนำเดียงสาเป็นปราการ
เขียนต
1473
6
0
หน้าส่วนตัว
