แก้วประเสริฐ
ล้วนใฝ่จริงแท้
อวิชชาพาใจให้เร่าร้อน
สร้างสะท้อนผ่านไปในสิเน่หา
สิ่งลุ่มหลงคงไว้ด้วยมารยา
สรรค์นำมาสีสันต์บันเทิงรมย์
จากชาวดินบินผันหันสกาวฟ้า
มองพสุธาเห็นว่ามิเหมาะสม
ทั้งเหยียดหยามดูหมิ่นในถิ่นจม
เป็นโคลนตมเหม็นคลุ้งมิจรุงใจ
หลงละเมอเพ้อพกปกคลุมหนอ
เฝ้าพะนอลอยล่องงามผ่องใส
หงส์คือหงส์กาคือกามิทันใด
ละลิ่วไปในห้วงบ่วงเคยมา
สรรค์ความโกรธโทษฟ้าลำเอียงนัก
แกล้งมาหักผลักไสมิปรารถนา
ทวนหวนกลับว่าดินถิ่นพสุธา
อร่ามตางดงามเสียยิ่งนัก
สันดานเก่าเฝ้าเอาขนหงส์เสริม
เข้าแต่งเติมเพิ่มเสน่ห์มาประจักษ์
ดีดสะดิ้งพริ้งพรายยามกราย
หน้าส่วนตัว
1043
13
0
