ใบไม้ ใบเขียวเขียว เผลอประเดี๋ยว กลายเหี่ยวแห้ง ธรรมชาติ วาดสำแดง การเปลี่ยนแปลง แห่งชีวา ชีวิต อนิจจัง ไล่ตามหลัง คือสังขาร์ สังขาร ผ่านเวลา ความชรา ก็มาเตือน มองใบ-ไม้ร่วงหล่น เปรียบซากคน นอนกล่นเกลื่อน มรณา คราเยี่ยมเยือน สุดอิดเอื้อน เหมือนเหมือนกัน เป็นคน ทนล้ม,ลุก เผชิญทุกข์ และสุขสันต์ ครรลอง ผองชีวัน ชาติหนึ่งนั้น สั้นเหลือเกิน เร่งสร้าง ทางกุศล ให้ปวงชน ยลสรรเสริญ รู้จัก หลักดำเนิน จึงเจริญ เพลินฤทัย ธรรมะ จงทะนุ ก่อนบรรลุ อายุขัย สั่งสม บ่มปัจจัย เกิ
9514
4
0
หน้าส่วนตัว
