๏ ดวงตะวันผันกลับลาลับโลก พาวิโยคยามถวิลดังสิ้นหวัง ฟ้าเลือนรางจางแสงแรงพลัง เหมือนพี่ยังยาตรไปห่างไกลเรือน นกขมิ้นบินจรจับคอนเดี่ยว พี่เปล่าเปลี่ยวแปลบอกฟกเสมือน ขมิ้นพรากจากไกลไม่คืนเยือน เรียมไม่เลือนลืมรังอังอุ่นไอ เยือกน้ำค้างพร่างพรมระทมหม่น น้ำตาหล่นลงอกสะทกไหว คิดคะนึงถึงน้องทั้งห้องใจ ว่าวันใดเวียนกลับรับขวัญตา ใจพี่เหงาเศร้าโศกโลกสลด ร้าวระทดราวขมิ้นถวิลหา เยือกกมล พ้นน้ำค้าง กลางพนา เพราะจากลาร้างเจ้าจึงเหงาทรวง ๚
1098
3
0
หน้าส่วนตัว
