รัตนราช
เมื่อแสงจันทร์สาดส่องไปตามถนน
ยามมืดมนฤดูร้อนที่มาถึง
เสียงฝีเท้าขวักไขว่ในคำนึง
โลกถูกตรึงลอยขึ้นในทันใด
เราจะสรรค์สร้างสวรรค์บนทางนี้
บทรักที่ไพเราะกว่ากวีไหน
แม้ลูกอมที่ว่าหวานสักปานใด
ไม่อาจเปรียบเทียบได้กับกายเธอ
เหงื่อเริ่มชุ่มฉาบผิวกายเพราะไอรัก
ฉันเป็นหลักให้เธอยึดกันพลั้งเผลอ
เร่งจังหวะผลัดรุกรับฉันกับเธอ
ยังพร่ำเพ้อแม้กายชิดสนิทกัน
เมื่อแสงไฟดับลง ณ ตรงนี้
สวรรค์ที่สองเราร่วมสร้างสรรค์
ได้เกิดขึ้นตามประสงค์กันและกัน
ปล่อยให้ฉันได้สร้างสรรค์เถิดคนดี
ไม่เคยพอในรสรักที่มอบให้
หยุดไม่ได้อยากสัมผัสเธอทุกที่
ความเริงใจอยากมอบให้เธอคนดี
หากแม้มีคงไม่
หน้าส่วนตัว
582
2
0
