กระต่ายใต้เงาจันทร์
แห้งผากเกินเข้าใจ
เพราะอะไรทำให้เป็น
นัยต์ตาเริ่มเยียบเย็น
และหัวใจเริ่มยืนยัน
ห่างไกลคนละฟ้า
หมื่นภูผามาขวางกั้น
ทะเลกว้างอ้างว้างนั้น
เหมือนพรากจิตไม่ติดกาย
แค่มดกัดเคยรู้เจ็บ
แค่หยิกเล็บแทบปางตาย
มีดกรีดร้องวี๊ดว๊าย
แต่ทำไมจึงนิ่งมอง
นี่หรือคือฉันนี่
มีชีวีเหมือนใครผอง
มีเลือดไหลรินนอง
มีน้ำตาพาไหลริน
เป็นคนเหมือนเหมือนกัน
มีความฝันตีนติดดิน
มีบ้านต้องอยู่กิน
เคยมีรักมายาใจ
รักเราต้องรักเขา
ต้องรักเท่ากันเข้าไว้
เกลียดเขามากเท่าไร
คือเกลียดเราเท่าเท่ากัน
แห้งผากเหลือหัวใจ
เพราะอะไรเริ่มงงงัน
โลกยับพับลงพลัน
เพราะโลกในเราไร้น้ำ
แห้งผา
1203
10
0
หน้าส่วนตัว
