สายฝนโปรยปรายเป็นสายฝน ร่วงหล่นรินร้าวให้หนาวสั่น หยดหนึ่งราวเข็มทิ่มแทงกัน ล้านหยดกราดฉันหมื่นพันร้าว กางร่มกันฝนฝืนทนฝ่า ลมแรงโถมมาเกินกว่าหนาว ฟ้าลั่นแลบฟ้าจ้าเพียงคราว ตาบอดมืดราวไร้ทางไป สายฝนฟูมฟายอีกสายฝน ร่มหล่นเกินทานต้านลมไหว บินลอยสูงลับลิบลาไกล เปียกกายถึงใจในทันที กอดตัวเองเอาไว้อย่าให้สั่น โลกยังมีแสงตะวันอยู่บางที่ ฝนไม่ตกทั่วฟ้าเลยสักที รุ้งกินน้ำยังมีเมื่อฝนจาง
1437
2
0
หน้าส่วนตัว
