อยากจะนอนนอนไมหลับกระสับกระส่าย
เพราะข้างกายไร้คนนั้นกอดกันหนาว
เพราะหัวใจหดหู่อยู่ทุกคราว
เพราะรวดร้าวไร้รักไร้หลักใจ
อยากจะกินกินไม่ลงน่าสงสาร
เพราะเนิ่นนานที่ไม่รู้เธออยู่ไหน
เพราะเธอทิ้งให้ชอกช้ำให้ทำไง
เพราะเหตุใดเธอเลือดเย็นได้เช่นนี้
อยากจะร้องร้องไม่ได้ด้วยอายเพื่อน
เพราะเวลามันเตือนทำเบือนหนี
เพราะหัวใจร้าวรวดด้วยอวดดี
ไร้ศักดิ์ศรี จึงทุกข์ท้อทรมาน