ราชิกา
** ชีวิตนี้ ไม่ยืนยง ให้สงสาร
เมื่อวันวาน งามงด ดูสดใส
กรุ่นความหวาน แรกรุ่น อบอุ่นไอ
มิทันไร ชีวา ชราพลัน
มองใบไม้ ร่วงหล่น บนพื้นหญ้า
ก่อนนั้นหนา มากมี ด้วยสีสัน
ต้นไม้ใหญ่ ร่มเย็น ดุจเช่นกัน
คราถึงวัน ปลิดปลิว ลอยลิ่วไป
ตะวันรอน ลาลับ ลงกับฟ้า
แสงจันทรา เริ่มสว่าง กระจ่างใส
ครั้นรุ่งราง สร่างแสง อโณทัย
ต้องจากไกล ศศิธร จำจรลา
วัฎจักร โลกเห็น ดั่งเช่นนี้
เกิดดับมี ตรองตรึก ให้ศึกษา
อยู่ที่ใจ อดกลั้น สร้างปัญญา
ด้วยศรัทธา เห็นจริง ทุกสิ่งอัน
** หากได้พบ ความจริง แห่งชีวิต
น้อมดวงจิต ลงที่ใจ ใช่เสกสรรค์
ยึดไตรลักษณ์ เป็นมรรคา พร้อมฝ่าฟัน
คงสักวัน สว่
1441
24
0
หน้าส่วนตัว
