เห็นน้ำฝนหล่นหยดรดหน้าต่าง หยาดพราวพร่างพร่ามัวสลัวใส เกาะกระจกซกฉ่ำซ้ำเรื่อยไป มองอะไรลางเลือนเสมือนมัว จ้องมองฝ่าฝ้าใสในกระจก เหมือนหนึ่งรกร้างอะไรในสลัว สายฝนฉ่ำพรำไปให้หม่นมัว ดูไปทั่วทุกแห่งไม่แห้งเลย ดั่งตาฉันพลันพร่าคราร้องไห้ น้ำตาใส่สลัวมองต้องวางเฉย แสนสับสนจนปัญญายากฝ่าเลย ใยเธอเอ่ยเอื้อนคำย้ำจากลา ฉันเหม่อมองจ้องหน้าต่างตรงข้างห้อง หยดฝนนองแนบกระจกเปียกซกหนา เบิ่งอะไรไม่เห็นเขม่นตา มัวใบหน้าน้ำใสหยาดไหลนอง 28 เมษายน 2547
609
3
0
หน้าส่วนตัว
