กิตติกานต์
นานเนิ่นนาน...
ฉันเดินผ่านความฝันอันแรงกล้า
ไร้คนชี้เสนอโลกโชคชะตา
เพียงเดินฝ่าฝุ่นผงตรงหัวใจ
เจ็บและเจ็บ...
ความหนาวเหน็บมากล้นเกินทนได้
แต่ชีวิตก็ยังไม่เป็นไร
เธอเห็นไหม รอยยิ้มฉันนั้นยังมี
ถามและถาม....
ฉันเที่ยวตามจังจริงสิ่งใดนี่
ความทุกข์สุขหวานขมผสมฤดี
จนไม่อาจแยกสีแห่งหัวใจ
ตอบและตอบ...
ยังคงพอปลอบใจตนพ้นหวั่นไหว
ชีวิตนี้ปรารถนาหาสิ่งใด
จึงคว้าไขว่ไล่ฝันเสกสรรค์มา
หวั่นและหวั่น...
ในบางวันที่ฉันนั้นอ่อนล้า
ภาพที่พบสบสำเนียงเพียงมายา
ไกลเกินกว่าคว้ากอดออดอ้อนมา
รักและรัก...
เฝ้าแต่ภักดิ์เพียงเธอเสมอหล้า
มอบดวงใจหมายฝากปลายฟากฟ้า
ย้ำดาราบอกต่อเธอเพ้อทุกวั
1174
16
0
หน้าส่วนตัว
