๏ ลมหนาว คราวพัด สะบัดผ่าน สะท้าน สะทก อกหวั่นไหว คิดหวน ครวญคร่ำ อยู่ร่ำไร ลาไกล จากเรือน ยากเยือนคาม บ้านเก่า เคล้ากรุ่น ไออุ่นอบ ครันครบ แค่ไหน ใคร่ขอถาม พ่อแม่ แก่เฒ่า เฝ้ามองตาม ทุกยาม อยู่สุข ไร้ทุกข์ฤๅ พระพาย ชายผ่าน แต่กาลนั้น เห็นท่าน อยู่เย็น เป็นสุขหรือ ไยเล่า กล่าวเพียง เสียงอื้ออือ ขอมือ มอบข่าว คลายร้าวใจ ลมหนาว คราวพัด สะบัดผ่าน สะท้าน สะทก อกหวั่นไหว เพราะพราก จากบ้าน มาย่านไกล จึงไข้ ขื่นขม ตรมเดียวดาย ๚
918
6
0
หน้าส่วนตัว
