จะว่าเพ้อ ก็มิได้เพ้อ ละเมอพก จะว่าเศร้า จนช้ำอก ก็มิใช่ จะว่าเหงา ชอกช้ำ ระกำใน ก็หาใช่ ดังนั้น เลยสักครา แต่ทำไม ในกมล จึงคร่ำครวญ ร้าวรัญจวน อกสั่น รำพันหา รู้ทั้งรู้ เจ้าอยู่ ห่างไกลตา ยังไม่วาย น้ำนองหน้า เพ้อว่ารอ ปฎิเสธหัวใจ ยังไงหนา ที่ทำตัว เหมือนคนบ้า คอยตัดพ้อ เจ้าอยู่ไกล ไปเรียน สร้างอนาคต-อนางอ แต่ตัวข้า ยังขอให้เจ้า มาดูเเล ตัวข้าป่วย ไม่เห็นเจ้า จึงเหงานัก กลัวเจ้าหาญหัก น้ำใจ ไม่แยแส ตัวข้าเอง ก็เหมือนเด็ก ที่งอแง เรียกหาแต่ ตัวเจ้า เฝ้าพยาบาล
729
6
0
หน้าส่วนตัว
