บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ เมื่อเพรงพากย์สูญสัตย์ตระบัดสิ้นเพียงลมลิ้นเลศลวงพรางบ่วงขึงเข้าฝั้นเกลียวกระหวัดผูกมัดตรึงใจดวงหนึ่งแทบแตกลงแหลกลาญถ้อยความคำสาบานฝากผ่านฟ้าสิ้นคุณค่าความนัยดั่งไฟผลาญอีกสัญญาสัจจะบรรพกาลคราพ้นวารปรักป่นลอยปนลมเพียงรอยเศร้าแอบอำในสำนึกทุกรู้สึกเต้นตื่นด้วยขื่นขมยามย้อนยลเพรงพากย์ที่ฝากปมแสนระทมดวงมานทุกวารวันสิ้นดวงสูรย์เบิกบทแสงสดใสอาบทรวงในเปลี่ยวคว้างกลางวสันต์ม่านหม่นเทาโอบคลุมดั่งกุมกันให้อนันตกาลหม่นทุกหนทางจักมิโทษพรหมแถนแม้แสนทุกข์ถึงเจ็บรุกใจกายมิหายห่างเถิดเมื่อรักย่อยยับจนอับปางยอมอ้างว้างกลางโลกอันโศกตรมเมื่อสิ้นวาสน์ปราศช่วงของบ่วงรักจำต้องหักหวานชื่นแม้ขื่นขมด้วยเพรงพากย์ปรักป
1931
8
4
หน้าส่วนตัว
