พี่ดอกแก้ว
คลื่นทะเลเพพัดลัดเลาะทราย
วาดลวดลายความแท้ว่าแปรผัน
กระแสลมโหมพามาพบกัน
ณ ฝั่งนั้นพลันพรากจากรอยทราย
เมื่อยามรักคลื่นทักกระทบฝั่ง
ที่พร้อมพรั่งเสียงเสนาะเพราะเหลือหลาย
น้ำทะเลสีฟ้าดูพร่าพราย
เหมือนดังร่ายมนต์ลวงบ่วงทะเล
แต่ไม่นานหวานคลายสลายห่วง
คลื่นละล่วงเลยลับกลับหักเห
ทิ้งผืนทรายกับลายที่ปนเป
ใจซัดเซแยกทางร้างคนคอย
กี่หาดทรายก็คล้ายกันเช่นนี้
เหมือนใจที่รักริดปลิดร่วงผล็อย
คลื่นกระทบสบหาดสาดริ้วรอย
เพียงนิดน้อยเวลาพาร่วงโรย
ขณะหนึ่งอาจซึ้งคลึงเคล้าคลื่น
อีกขณะอาจสะอื้นจนใจโหย
เหลือขยะคลุมทรายไร้ผู้โกย
ต้องโอดโอยเพราะพิษที่ติดใจ
1701
27
0
หน้าส่วนตัว
