กุ้งหนามแดง
ไม่อยากให้เธอช้ำกับคำพูด
เจ็บกราวรูดทั้งใจไม่สะสาง
แต่จำเป็นต้องทำมิอำพราง
ด้วยแตกต่างที่เผชิญมากเกินไป
อธิบายอย่างไรก็ไร้ผล
ถึงเธอยอมปรับตนแทบหม่นไหม้
รับสภาพรันทดสลดใจ
จะเหมือนใครไหนอื่นที่ยืนยาว
เลิกพิรี้พิไร..หมดไหวหวั่น
มีแต่บั่นทอนจิตเมื่อคิดกล่าว
ใช้ชีวิตหมดเปลืองกับเรื่องราว
ที่รานร้าวหล่อหลอมจนจ่อมจม
กระแสคนรอบข้าง..ที่ย่างเหยียบ
ในความเงียบหยิบยื่นสิ่งขื่นขม
หลายแววตาติฉินกลบลิ้นลม
ที่ชื่นชมเฟ้อฟุ้งแต่มุ่งร้าย
แค่รักกันอย่างเดียว...ที่เทียวปลอบ
ต่างฝ่ายมอบให้กัน..ปันความหมาย
เมื่อศรัทธาขาดผึง..จึงเสื่อมคลาย
ต้องแพ้พ่ายเพราะฉัน..ดันอ่อนแอ..
..
1966
15
0
หน้าส่วนตัว
