zilver
สายลมพริ้วปลิวผ่านธารน้ำไส ฟ้ากว้างไกลรู้บ้างมั๊ยใจเหว่ว้า
คิดถึงบ้านถานถิ่นที่จากมา คิดถึงหน้าคนรักเก่าที่เข้าใจ
ขอบฟ้านั้นกว้างเพียงใดไม่เคยรู้ แหงนมองดูใบไผ่พริ้วปริวไสว
ไผ่ใบน้อยลอยล่องเรื่อยๆไป จากกถิ่นใกล้สู่ถิ่นไกลสุดสายตา
โอ้ชีวิตปลิดปลิวเหมือนใบไผ่ ลอยล่องไปสุดเคว้งคว้างเพื่อเสาะหา
คนๆหนึ่งคนๆนั้นเพื่อพึ่งพา รู้มั๊ยว่าเหว่าว้าน่าเศร้าใจ
เรือลำน้อยลอยในธารน้ำหลาก โขดหินมากริมทางเดินเกินรับไหว
พายุพัดกระหน่ำให้ช้ำใน ฟากฝั่งจ๋าอยู่ไหนใคร่ขอเจอ
ออกเดินทางจากจากบ้านมาต่างถิ่น แสนชานกับความเหงาเศร้าเสมอ
คนรั
1071
3
0
หน้าส่วนตัว
