อัลมิตรา
(๑)
รัตติกาลผ่านมาอุราต้อง
เฝ้าเหม่อมองท้องฟ้าใจยังเหลียว
ไม่พานพบสบใครสักคนเดียว
ใจยังเที่ยวถามจันทร์ฝันเลื่อนลอย
(๒)
จันทร์ตอบว่าคราใดใจสะอื้น
ด้วยว่าฝืนรอคนหนึ่งคิดถดถอย
ฝากกระซิบกับสายลมว่ายังคอย
ใจอย่าลอยไปไหนให้กลับมา
(๓)
พรรณมาลาคราคืนสะอื้นไห้
ชายผู้เป็นเจ้าหัวใจไม่มาหา
แก้วราตรีที่ปลูกไว้ในอุรา
คงโรยราครายืนฝืนระทม
(๔)
โอ้สายหยุดหยุดใจได้ไหมนี่
ดวงใจที่เฝ้าเพ้อและขื่นขม
กลิ่นระเรื่ออาจจะเจือไปตามลม
มิอาจสมจมคำที่สัญญา
(๕)
ด้วยว่าใจดวงนี้มิหลับใหล
เหม่อมองไปนอกระเบียงรำพันว่า
ในยามนี้ไม่มีกาพย์กล่อมอุรา
ไม่มีฉันท์คอยมาให้อุ่นใจ
948
15
0
หน้าส่วนตัว
