เก็บใบไม้แห้งใบหนึ่ง มาคั่นกลางหนังสือซึ่งเปื้อนความหวั่นไหว วางหนังสือลง หลับตา พักใจ พักดวงตาใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ให้ร่มเงา ทิ้งตัวลงบนผืนหญ้า ถามหาเธอจากท้องฟ้าที่เงียบเหงา แต่ไม่ได้เธอคืนมาแม้เงา มีเพียงเสียงเบาๆของนกกา เธอคงไม่กลับมาแล้ว ที่นี่ ฉันวันนี้ไม่มีความหมายให้ห่วงหา สิ่งที่ควรทำคือพักใจ พักดวงตา แล้วเตือนตัวเองว่า ต้องลืมเธอ
816
3
0
หน้าส่วนตัว
