ถนนสายเก่า
หลบมานั่งริมทะเล
ดวงอาทิตย์เกเร...คลื่นเห่...ลมพัดไหว
หัวใจลอยล่อง ตามฟองคลื่น ที่ซ่า...ซัดไป
ไม่คิดถึงใคร..ร้อนจนเหงื่อไหล..เท่านั้นเอง
คุ้ยเขี่ยทราย...สร้างปราสาท
ริมชายหาด.....ที่ร้างเร่....
ไร้ผู้คน....ริม ทะเล
เหมือนใจซวนเซ.....ที่ไร้ใคร
ไม่ใช่หลบมาเพราะอกหัก
เพราะนานแล้วที่ความรัก ไม่ถามไถ่
หลบมา เพราะความอ่อนไหวภายใน
ขับเคลื่อน..ให้หัวใจ..เดินทาง
ฉันเป็นเพียงคนพเนจร
มีฟ้าไว้หนุนหนอน...แรมร้าง
เหนื่อยบางครา ท้อ บางหน...ตามหนทาง
ที่ไร้กลีบกุหลาบโรยเหมือนอย่าง ที่ฝันไป
จะว่ายไปดูเส้นขอบฟ้า
ต้องใช้แรงพลัง ศรัทธาจากที่ไหน
ถามหาความเข้มแข็งมาคืนใจ
คืนพบเพียง การร้อ
872
18
0
หน้าส่วนตัว
