มือ ไหม้พาย
หว่านเมล็ดลงไว้ในร่องดิน
ฟูมฟักเฝ้าถวิล จนเติบใหญ่
มือนั้น ไม่รู้ เป็นมือใคร
หยาบกร้าน หนาใหญ่ และด่างดำ.
พรวนดิน ด้วยเหล็ก-กระสุนปืน
พร้อมเสียงสะอึกสะอื้น ยิ่งชื่นฉ่ำ
ฝากแผลเศร้าโศกให้โลกจำ
ดอกไม้ชอกช้ำ สีน้ำตา.
เอา พ่อ แม่ ลูก ใครใช้เป็นปุ๋ย
แผ่นดินกระจุย แหลกลาญด้วยความบ้า
รดน้ำ ด้วยเลือดเนื้อเพื่อนประชา
เข่นฆ่า ไม่ยั้งคิด-ไร้จิตใจ.
เหยียบย่ำ ดอกไม้สันติภาพ
ก่อปาบ จนโลกต้องเผลอร้องไห้
วางระเบิด ปรมาณู กระสุนใด
ก็เหมือนโลก ถูกไหม้-ไฟลุกลาม.
แย้มกลีบ ผลิดอก ออกเป็นเลือด
ระอุเดือด เจ็บตรมด้วยคมหนาม
ร้าวราน เลวร้าย-ดอกไม้สงคราม
ดอกไม้ทราม ดอกนี้มีเพื่อใคร.
เมื่
1158
4
0
หน้าส่วนตัว
