กวีปกรณ์
ปุยเมฆหมอกลอยเยือนเคลื่อนคลอเคล้า
ปลุกภาพแห่งวันเก่าให้ลุกตื่น
แม้เนิ่นนานกาลผันผ่านวันคืน
บรรยากาศปลุกฟื้นรื้อวานวัน
แม้คอนกรีตตึกสูงไร้ยูงทอง
ไร้ทิวเขาคาดคล้องลำธารสั้น
ช่างแตกต่างจากผืนพนาพรรณ
แต่ความคิดถึงนั้นพอบรรเทา
ลายละเอียดเอ่ยอ้างอย่างมากมาย
บางทรงจำหนีหายผลัดกันเล่า
เพียงสายเมฆกลายหมอกมาหยอกเย้า
หรืออาจเป็นความเหงาเข้าทักทาย
เราไม่อาจหยุดวันให้ผันผ่าน
ในทุกฤดูกาลมากความหมาย
อาจเป็นความคิดถึงที่ทักทาย
ก่อนซีดจางจนหายจากทรงจำ
เรายังหลับและตื่นฟื้นวันใหม่
ดอกไม้บานผลัดใบให้ดื่มด่ำ
ต่างภาระรับผิดชอบใครมอบทำ
กลับทุกยามงามล้ำกำลังใจ
จวบมาจนวันนี้กี่ปีผ่าน
จ