โอเลี้ยง
ดึกคืนหนึ่งคืนนั้นยากเห็นหน้า
ทั่วฟ้ามัวฟ้าหม่นพาใจหมอง
ฉันนั่งนึกนั่งนิ่งไร้คะนอง
ปากอ่านท่องอ่านทวนพลางมองทาง
ฟ้าคล้ำมืดคล้ำมัวสีหมึกหม่น
ใจกระเสือกกระสนวุ่นมิสร่าง
กลอนที่ร่ายที่เรียงเริ่มเลือนราง
ใจเริ่มจืดเริ่มจางเหมือนจ่อมจม
สายลมเย็นลมเยือกผิวยิ่งเยียบ
ยากเทียบบ่งเทียบบอกลมที่บ่ม
เงาประชิดประชันเข้ามาชม
ฉันแทบล้มแทบหลับทรุดข้างรั้ว
เงาที่เกยที่กรายมายืนก๋า
พูดด้วยหาด้วยห่วงแล้วลูบหัว
หนูนั่งรอนั่งรนสั่นระรัว
หรือหวั่นกลัวหวั่นเกรงมีใครกราย
ลุงมาตามมาเตือนไปขึ้นตึก
ด้วยดึกนักดึกหนาอย่าเบื่อหน่าย
ไฟก็วูบก็วาบดูวุ่นวาย
อาจมีคนมีคล้ายคนร้ายคอย
ลุงเดินคลอเดินเคี
1140
1
0
หน้าส่วนตัว
