เบื้องหลังจิตใจ...

คีตากะ

จอมใจคนจน...

คีตากะ

หนึ่งเงาร่างกลางถนนดั้นด้นผ่าน
แดนกันดารไกลห่างกลางขุนเขา
ทิวสลับซับซ้อนสลอนเนา
ไร้แม้เงาเรือนร่างเปล่าร้างคน

สองฝากข้างทางเปลี่ยวเหลียวแลหา
เหล่าพฤกษาดาษดื่นชุ่มชื้นฝน
ป่าขจีสีเขียวท่องเที่ยวยล
ชื่นกมลยิ่งนักประจักษ์ตา

ลำธารใสไหลตัดลัดไพรพฤกษ์
ห้วงน้ำลึกสีครามงามบุบผา
เรียงรายดอกออกช่อลออตา
กลิ่นโชยมาหอมหวนชวนคำนึง

เย็นอากาศดาษดาละอองไอ
จากแมกไม้ใบบังดั่งมาถึง
ถิ่นสวรรค์อันวิจิตรพิศคำนึง
งามตราตรึงดวงจิตพิสดาร

หุบเขาพรายรายล้อมพร้อมทายท้า
สายลมกล้าเหน็บหนาวอย่างห้าวหาญ
ยอดเสียดฟ้าสง่าล้ำสร้างลำธาร
ห้วยละหานหลากสายมากมายชล

ป่าสุมทุมคุ้มปกยังรกร้าง
บนเส้นทางยาวไกลใต้เวหน
หากมีเจ้าเคล้าคลอหนอน่ามล
คงสุขล้นกว่านี้เลิศชีวัน

จะชี้ชวนนวลน้องท่องแดนป่า
เล่นธาราใสเย็นเป็นสุขสันต์
ร้อยมงกุฎดอกไม้ให้แจ่มจันทร์
เป็นจอมขวัญจอมใจไปชั่วกาล.....









				

กำแพงใจ..

คีตากะ

จำได้ไหม เดือนดาวเจ้าเคยสร้าง
โลกเคยร้างกลับกลายพร่างพรายฝัน
หว่านพืชลงตรงดินถิ่นเพาะพันธุ์
ทุกสิ่งนั้นพลันเกิดกำเนิดมา

ฤาลืมแล้วเจ้าเป็นใครในแมนสรวง
เคยเด่นดวงเกรียงไกรเพียงไหนหนา
สร้างสรรค์สิ่งยิ่งใหญ่ในโลกา
ทั้งเหนือฟ้าใต้ฟ้าหาใครเกิน

สิ่งใดกันกั้นขวางเส้นทางไว้
บดบังใจมืดมิดจิตห่างเหิน
ถูกจองจำจำทนจนนานเกิน
หลงเพลิดเพลินอารมณ์อันสมใจ

เจ้าจึงล้าสิ้นแรงจะแข่งขัน
กลายหวาดหวั่นดวงจิตคิดหวั่นไหว
รอเวลาพร่าผลาญเนิ่นนานไป
จนหัวใจเฉื่อยชาอ่อนล้าลง

จ้องมองเพียงกำแพงอันแข็งแกร่ง
จิตคลางแคลงสงสัยใจลุ่มหลง
เดินวนไปในกรอบเพียงรอบวง
ชีพปลดปลงพักผ่อนนอนเอกา

แดนจองจำแห่งนี้มีใครสร้าง
เป็นเจ้าวางแบบแปลนอย่างแน่นหนา
เสาต้นนั้นนั่นคานสร้างสานมา
ทั้งหลังคาหน้าต่างเจ้าสร้างทำ

คืนและวันโหยหาเพียงอาหาร
มาเจือจานร่างกายหมายอิ่มหนำ
เพื่อจะหลับพับร่างอย่างระกำ
ทุกเช้าค่ำเยี่ยงนี้เนิ่นปีมา

ในใจเจ้ามีกุญแจแค่เพียงไข
ก้าวออกไปเท่านั้นพลันหรรษา
ภายนอกมีที่งดงามอร่ามตา
รอเจ้ามาครอบครองฉลองชัย

ฤาสิ้นแล้วความหวังพ่ายพังยับ
สาบสูญลับจากจิตคิดสงสัย
สิ้นศรัทธาล้าอ่อนอาวรณ์ใจ
ราวเทียนไขมอดดับอับแสงลง....










				

แผ่นดินกลียุค...

คีตากะ

สหายเอ๋ย....จงมองแล้วตรองคิด
โลกพลาดผิดมรรคามาสับสน
แบ่งฝักฝ่ายหลายหมู่ดูชอบกล
ปัจเจกชนแตกแยกแหวกมรรคา

สหายเอ๋ย....จงมองแล้วตรองเถิด
ผู้ประเสริจกลายทรามตามตัณหา
เหตุความหลงผงฝุ่นหนุนนัยน์ตา
ทิ้งอหิงสาล้างผลาญระรานกัน

สหายเอ๋ย....จงมองแล้วตรองไตร่
ผู้เป็นใหญ่หลงผิดคิดหยามหยัน
ขาดเมตตาอาทรลิดรอนกัน
ถือตนนั้นเป็นใหญ่ไม่ฟังคำ

สหายเอ๋ย....จงมองแล้วตรองตริ
ความชั่วผลิเบ่งบานพานถลำ
ครอบคลุมโลกโยกไหวไร้ซึ่งธรรม
ชนสร้างกรรมหนักหนาสาหัสนาน

สหายเอ๋ย....จงมองแล้วตรองตรึก
ห้วงกรรมลึกล้ำนักเกินจักสาน
สรรพสิ่งทิ้งร่างร้างวิญญาณ
เกลื่อนประจานแผ่นดินสุดสิ้นกัลป์......







				

รักคนชอบโชว์เบอร์...

คีตากะ

รักคนชอบโชว์เบอร์...ใจเพ้อหนัก
สุดจะหักห้ามจิตคิดลุ่มหลง
คนขี้เหงาเศร้าสร้อยคอยพะวง
รอเธอส่งคลื่นหาทุกนาที

รักคนชอบโทรมา...อาการหนัก
เกิดไปรักคนไกลใจบินหนี
ว้าวุ่นจังนั่งเหม่อเพ้อทุกที
รอคนดีโทรหาเหว่ว้าคอย

รักคนชอบก่อกวน...ป่วนใจหนัก
โชว์เบอร์ทักยามเผลอเหม่อใจหงอย
ส่งเสียงหวานผ่านเบอร์พาเหม่อลอย
มาสำออยออดอ้อนอาทรกัน

รักคนชอบส่งเสียง...สำเนียงใส
มาห่วงใยเสมอพาเพ้อฝัน
คิดไปไกลใจเอ๋ยเคยเงียบงัน
ต้องแปรผันเพราะเธอโชว์เบอร์มา