13 สิงหาคม 2558 23:27 น.
คีตากะ
ละอองไอกลั่นหยดรดแหล่งหล้า
จากฟากฟ้าสู่ดินถิ่นสถาน
หยาดพิรุณหนุนนำก่อลำธาร
เชื่อมผสานโลกสวรรค์อันห่างไกล
ลัดเลาะเลี้ยวอุปสรรคคอยดักกั้น
รูปลักษณ์อันอ่อนละมุนเนืองหนุนไหล
หลบหลีกแข็งแกร่งกล้าบ่าเลี่ยงไกล
พ้นเภทภัยหมื่นพันเพราะผันแปร
ความคิดปรุงก่อทุกข์ลุกร้อนเร่า
จิตอันเขลาหลงผิดติดร่างแห
ตำหนิฟ้ากล่าวหาดินหมิ่นรังแก
ยากยิ่งแก้ปมยุ่งคิดปรุงเอง
ใจพิสุทธิ์ดุจน้ำลำธารไหล
หลบหลีกไกลความฝันอันข่มเหง
จะสุขทุกข์รุกเร้าเคล้าบรรเลง
หลบกาจเก่งทุกท่าหาเกี่ยวพัน....
1 สิงหาคม 2558 00:10 น.
คีตากะ
โอ้แม่กลองสายน้ำแห่งความหลัง
มิเคยยั้งหยุดไหลใคร่ขอถาม
เหนื่อยบ้างไหมไหลรินทุกถิ่นคาม
หลากหลายความเปลี่ยนแปลงแจ้งแก่ใจ
บทเพลงรักแม่กลองยังก้องอยู่
สายน้ำคู่ชีวินยังรินไหล
ก่อตำนานหวานขมตรอมตรมใจ
จมอยู่ใต้สายธารมานานนม
มองสายน้ำราบเรียบยะเยียบจิต
ซ่อนชีวิตบางมุมลุ่มลึกถม
สะท้อนเงาเค้ารางร่างจ่อมจม
จากโคลนตมสู่อากาศซัดสาดไป
ยังได้ยินแม่กลองร้องเพลงรัก
แจ้งประจักษ์ทุกยามความสดใส
สองฟากฝั่งยังคุ้นอุ่นละไม
เคยเลียบไล่ริมฝั่งยังจดจำ
บัดนี้คงไกลห่างทางชีวิต
พรหมลิขิตขีดวาดอาจถลำ
ต้องลาไกลแม่กลองท่องลำนำ
เหลือเพียงความทรงจำลำแม่กลอง....
1 สิงหาคม 2558 00:12 น.
คีตากะ
พิรุณพรำอำลาจนซาแล้ว
เสียงขลุ่ยแว่วแผ่วมาน้ำตาไหล
ลำน้ำยมพรมพลิ้วปลิวละอองไอ
น้ำเหนือไหลดั่งน้ำตาข้าหลั่งริน
จอดแพลอยคอยน้องจนร้องไห้
ฟ้าจวนใกล้รุ่งสางนางบ่ายผิน
ริมธาราพิษณุโลกโศกชีวิน
รอยุพินจนหนาวร้าวอุรา
สวรรค์สาปบาบซ้ำเคราะห์กรรมซัด
น้องผิดนัดไร้เงาเศร้าหนักหนา
พี่คอยเก้อชะเง้อชะแง้แต่ไม่มา
โอ้กานดาไปไหนใยลืมกัน
วอนหลวงพ่อขอช่วยอวยพรให้
ดลจิตใจคนสวยช่วยกลับหัน
พระพุทธชินราชโลกนาทอนันต์
พาแจ่มจันทร์มาพบประสพเจอ
ยืนหนาวเหน็บเจ็บใจใต้ทองกวาว
มองแต่สาวคิดถึงจึงพร่ำเพ้อ
น้ำตาพรากจากลาพาละเมอ
ด้วยเพราะเธอลวงหลอกกลับกลอกคำ
1 สิงหาคม 2558 00:19 น.
คีตากะ
เมื่อเวลากระชั้นชิดตามติดหลัง
ริมฟากฝั่งเรือลำน้อยลอยน้ำใส
จอดลำลอยคอยท่าเตรียมลาไกล
สู่ทะเลกว้างใหญ่ไม่หวนคืน
ฟากฝั่งนี้มีถนนระคนเศร้า
ท้องทุ่งแห่งความเหงาเฝ้าทนฝืน
มีสายน้ำจำพรากจากวันคืน
ป่าดาษดื่นความหวังกำลังงาม
ดอกไม้หนึ่งสีสวยระรวยกลิ่น
ผึ้งโบยบินเริงร่ายพรายล้นหลาม
เจ้าท้าทายสายลมโน้มกิ่งงาม
เพียรไถ่ถามหารักเฝ้าทักทาย
ฟากฝั่งโน้นนั้นไกลจากใจหมอง
ดินสีทองปราศราตรีสุรีย์ฉาย
มีเพียงสุขทุกข์สิ้นถิ่นไม่ตาย
เสียงดนตรีมิขาดสายร่ายลำนำ
แม้สายลมจะเร่งเร้าเฝ้าร้องบอก
เรือใกล้ออกจากท่าอย่าถลำ
แต่หัวใจไหวหวั่นอันน้ำคำ
ยังดื่มด่ำความรักสลักทรวง
หมายพาเจ้าก้าวข้ามความขื่นขม
สิ้นตรอมตรมถมจิตรคิดห่วงหวง
เผยความจริงทิ้งบาดแผลแค่ลมลวง
หลุดพ้นบ่วงความเศร้ากร่อนเผาใจ
ก่อนเวลาจะหมดลง ณ ตรงนี้
ที่ราตรีเยี่ยมเยือนเลือนหลับใหล
จะจับมือถือมั่นชวนกันไป
ฤาโบกมือลาไกลให้แก่กัน...........