1 สิงหาคม 2558 00:22 น.
คีตากะ
เพียงรับรู้ว่าฉันนั้นห่วงใย...
เพราะอยากให้ไม่หวังครองปองสิ่งไหน
ขอคำนึงซึ้งจิตคิดฝากใจ
เพียงอยากให้เธอเป็นสุขสิ้นทุกข์ระทม
เธอคนดีเป็นที่รักยากนักหา....
ถึงชอกช้ำผ่านมาพาขื่นขม
จะพาเธอโบยบินสิ้นตรอมตรม
ทอดกายล้มเป็นสะพานให้ผ่านไป
ยามเธอทุกข์ระทมฉันตรมกว่า
คราน้ำตาหล่นล่วงดวงใจไหว
วันเธอเศร้าฉันเหงาหงอยพลอยเปลี่ยนไป
เจ็บปวดใจยิ่งกว่าแสนอาทร
หาใช่เป็นคนดีที่ควรรัก....
คงจมปลักความเศร้าเฝ้าทอดถอน
ยังเปล่าเปลี่ยวเดียวดายหน่ายอาวรณ์
กลั่นบทกลอนปลอบใจไปวันวัน.....
ในสายตาของคนอื่นฉันเป็นแค่ตัวตลก
ที่มักถูกหลอกไปวันวันไม่เคยพบกระทั่งคนจริงใจ
ทุกคนสวมใส่หน้ากากบนใบหน้าตัวเอง
ฉันเป็นแค่คนโง่ที่เดินผ่านมา
และร้องทักพวกเขาว่า ทำไมเธอต้อง
สวมหน้ากากหนังไว้บนใบหน้าด้วย
ทำไมไม่เผยใบหน้าที่แท้จริงออกมา
รับความงามของท้องทุ่งและแสงตะวัน
และมันจะไม่สบายกว่าหรอกหรือ
ที่จะไม่ต้องมีภาระกับหน้ากากใบนี้
ฉันรู้สึกเป็นทุกข์กับพวกเขา
และรู้สึกได้ถึงภาระของหน้ากากอันนี้
เพราะครั้งหนึ่งฉันก็เคยมีมัน
แต่ฉันได้เพียรพยายามที่จะถอดมันมาตลอดชีวิต
ฉันจึงรู้จักมันดี แต่น่าเสียดาย
ที่ไม่มีใครอยากจะฟังในสิ่งที่ฉันพูด
ด้วยความปรารถนาดี ในฐานะเพื่อนร่วมโลก
ทุกคนจึงยังคงสุขและเศร้า ด้วยความจริงจังอะไรแบบนั้น
ทั้งที่มันเป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น
มันจะเกิดอะไรขึ้นเล่าถ้าวันหนึ่งชีวิตจะสิ้นสุดลง
และต้องถอดหน้ากากนี้ออกมาอยู่ดี
ทำไมไม่ถอดเสียตั้งแต่วันนี้ก่อนเล่า เพื่อความผ่อนคลาย
ด้วยเหตุนั้น ฉันจึงได้กลายเป็นคนแปลกประหลาด
และถูกตราหน้าว่าเป็นคนบ้ามาจนตราบเท่าทุกวันนี้
เมื่อเธอเห็นว่าหน้ากากนี้มันเป็นภาระ และร่ำร้อง
ฉันจึงแนะนำให้เธอถอดมัน และเธอก็ถอด
เธอจึงพบกับควมสุขและความหวังอีกครั้งหนึ่ง
ไม่ใช่ฉันหรือใคร แต่คือเธอเองเป็นคนถอดมันทิ้งเอง
ดังนั้น นับแต่นี้ต่อไปเธอกับฉันก็เลยกลายเป็นคนบ้า
เพราะเบื้องหลังหน้ากากใบนั้นจะเป็นอะไรได้
นอกจากสิ่งที่เธอเคยเป็นมาก่อนแล้วในอดีต
ก่อนที่จะเกิดโลกใบนี้ด้วยซ้ำ ...นั่นคือ...ความรักที่บริสุทธิ์....อิอิอิ
1 สิงหาคม 2558 00:23 น.
คีตากะ
ฟากฟ้าสูงเกินใจจะไขว่คว้า
จับจ้องตาหาเธอละเมอฝัน
หวังพบบ้างนางฟ้าล้ำลาวัลย์
บนสวรรค์ไกลลิบทิพย์วิมาน
เพียงเมฆจางรางเลือนที่เคลื่อนคล้อย
พบเพียงรอยมายาลวงตาผ่าน
ยังเหม่อมองปองหามาเนิ่นนาน
แม้ร้าวรานเพียงใดใจใฝ่คอย
จนวันหนึ่งซึ่งใจจวนใกล้ล้า
ละสายตาจากฟ้านั้นเคยมั่นสอย
พลันพบเจอเธอนี้ที่เฝ้าคอย
บนแดนดินใช่ลอยคล้อยนภา
ดั่งธิดาบนดินสิ้นโศกศัลย์
จิตผูกพันแต่เธอละเมอหา
เธอทักทายร่ายคำย้ำวาจา
เพียงสบตาต้องเพ้อละเมอครวญ
ไม่เคยรู้เธอนี้มีอยู่จริง
คุณค่ายิ่งสิ่งใดใจคิดหวน
เสียเวลามองฟ้าไกลใจทบทวน
ทุกสิ่งล้วนเป็นเพียงฝันอันเลื่อนลอย.....
1 สิงหาคม 2558 00:24 น.
คีตากะ
บนถนนที่ยาวไกลใต้ฟ้ากว้าง
คืนน้ำค้างพร่างพรายกายเหน็บหนาว
แสงจันทร์ส่องครองฟ้าดาราพราว
ทุกย่างก้าวมีเพื่อนแท้แค่เพียงเงา
เรื่องราวหลากมากมายมลายลับ
ไปพร้อมกับกาลเวลาพาเงียบเหงา
เหมือนสายลมพรมพลิ้วลิ่วบางเบา
พัดพาเอาสิ่งต่างต่างร้างลาจร
เพียงเม็ดทรายลอยล่องท่องเวหน
ก่อนล่วงหล่นบนผืนทรายรายสลอน
เก็บเรื่องราวหลากรสกี่บทตอน
แอบซุกซ่อนซ้อนทับนับอนันต์
ฝากร่องรอยประทับแนบกับหมอน
ยามหลับนอนฟุ้งเฟ้อละเมอฝัน
ซากอดีตความหลังครั้งวานวัน
คล้ายหมอกควันสีจางรางรางไกล
โลกเดินทางเฉื่อยช้าเหมือนล้าเหนื่อย
สายน้ำเอื่อยรินหลั่งยังเลื่อนไหล
พบและพรากจากกันผันแปรไป
เหลือเพียงใจซ่อนความลับกับเงาจาง.....
1 สิงหาคม 2558 00:17 น.
คีตากะ
ณ โลกเหงาเปล่าร้างกลางป่าคน
ใจสับสนเรื่องราวยามก้าวผ่าน
คงโดดเดี่ยวเปลี่ยวใจให้ร้าวราน
จนเนิ่นนานเกินทนหมองหม่นทรวง
พบเจอเจ้าเข้าใจให้ไออุ่น
อ่อนละมุนงดงามตามห่วงหวง
แววตาเจ้าซื่อใสไร้เล่ห์ลวง
จำตกบ่วงแห่งรักเกินหักใจ
เพียรคอยเฝ้าดูแลแม้เหินห่าง
ถึงเส้นทางรางเลือนเหมือนหลงใหล
ยังคงมั่นมิผันแปรแพ้ทางไกล
ตามห่วงใยนานมาเหม่อหาคอย
แต่ความงามแห่งเจ้าที่เฝ้าหลง
ใครก็คงงมงายหมายเอื้อมสอย
จนสุดท้ายพ่ายใจคนใกล้กลอย
ทิ้งคนคอยห่างไกลให้ทุกข์ทน.....
1 สิงหาคม 2558 00:17 น.
คีตากะ
ห่างไกลกันเพียงไหนไม่เคยหวั่น
เพราะสองใจผูกพันมั่นเสมอ
มีความรักหนักแน่นแสนละเมอ
เชื่อมใจฉันกับเธอเสมอมา
หากเธอเหนื่อยทุกข์ท้อขอจำไว้
ยังมีฉันห่วงใยใจห่วงหา
อยู่ตรงนี้ที่เก่าเฝ้ามองมา
เคียงข้างเธอทุกเวลาและนาที
แม้พายุมรสุมแรงรุมเร้า
ทำเธอเศร้าเหงาหงอยอยากถอยหนี
ขอดูแลแม้จะหนักสักกี่ที
พาคนดีก้าวผ่านสิ้นพาลภัย
คือผืนทรายที่รายล้อมห้อมทะเล
มิรวนเรคงมั่นแม้วันไหน
ถึงเธอห่างบางครั้งยังมั่นใจ
สายลมไหวจะพาเธอมาเจอกัน
ทะเลสวยด้วยหาดทรายแพรวพรายใส
ผสานใจด้วยรักถักทอฝัน
ดั่งเราสองคล้องใจไว้รวมกัน
เหมือนทรายนั้นคู่ทะเลไม่เรรวน.......
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
2952
