13 สิงหาคม 2558 22:42 น.
คีตากะ
อันช้างม้าวัวควายมากมายป่า
ยังนำมาฝึกหัดดัดนิสัย
สิ้นผยองพองขนกมลใน
สันดานไพรดิบเถื่อนเลือนมลาย
ความพยศหมดไปในจริต
กลายเป็นมิตรก่อประโยชน์โทษห่างหาย
เลิกร่อนเร่พเนจรซ่อนเร้นกาย
เคยดุร้ายกลายเชื่องเรืองปัญญา
แต่จิตคนวายวุ่นทั้งขุ่นข้อง
เดี๋ยวร่ำร้องเดี๋ยวหัวเราะเพราะตัณหา
เดี๋ยวก็มืดเดี๋ยวสว่างสร้างมายา
คอยผลาญพร่าเจ้าของต้องทุกข์ทน
กลับเพิกเฉยปล่อยไปไม่ฝึกหัด
ทรมานสัตว์ในจิตคิดฝึกฝน
จึงเป็นบ้าเป็นหลังเวียนวังวน
หนีไม่พ้นหมองเศร้ากร่อนเผาทรวง
*** ภาวนา คือการอบรมใจให้ฉลาดเที่ยงตรงต่อเหตุผลอรรถธรรม รู้จักวิธีปฏิบัติต่อตัวเองและสิ่งทั้งหลาย ไม่ให้จิตผาดโผนโลดเต้นแบบไม่มีฝั่งมีฝา ยึดการภาวนาเป็นรั้วกั้นความคิดฟุ้งของใจให้อยู่ในเหตุผลอันจะเป็นทางแห่งความสงบสุข ใจที่ยังมิได้รับการอบรมจากภาวนา จึงยังเป็นเหมือนสัตว์ที่ยังมิได้รับการฝึกหัดให้ทำหน้าที่ของตนอย่างสมบูรณ์
ข้อคิดธรรมจากอาจารย์มั่น ภูริทัตโต วัดป่าสุทธาวาส
13 สิงหาคม 2558 22:43 น.
คีตากะ
อุทกภัยครั้งใหญ่ได้พ้นผ่าน
ทั่วทุกย่านน้ำลดหมดกังขา
บางพื้นที่น้ำยังท่วมขังนา
ชาวบ้านล้าอ่อนแรงแคลงกังวล
น้ำส่งกลิ่นเน่าเหม็นลำเค็ญหนัก
ซากพืชหมักหมมนานพานก่อผล
ทั้งขยะปฏิกูลพอกพูนชล
น้ำสีข้นขุ่นคลักประจักษ์ตา
จะเพาะปลูกพืชใดไร้ประโยชน์
ย่อมก่อโทษเสียหายเปล่าดายหนา
ต้องสูบน้ำออกทุ่งปรับปรุงนา
จึ่งหว่านกล้ารอบใหม่ได้อีกที
ดั่งบัณฑิตฝึกตนค้นหาแก่น
มัวโลดแล่นสร้างบุญหนุนราศี
แต่ไม่ละบาปกรรมมุ่งทำดี
ย่อมหามีประโยชน์ใดไม่ต่างนา...
13 สิงหาคม 2558 22:46 น.
คีตากะ
อย่าสำคัญมั่นตนเป็นคนเลิศ
ทุกคนเกิ ดเทียมเท่าเปล่าสังขาร
อันลาภยศชื่อเสียงเพียงพบพาน
ยามวายปราณไปตัวเปล่าเหลือเท่ามา
เห็นกงจักรเป็นดอกบัวเกลือกกลั้วจิต
ทำชีวิตมืดมนด้นแสวงหา
ยอมขลาดเขลามิเกลาจิตปลิดมารยา
พึ่งธรรมาก่อนสายชีพวายวาง
แก่ชราหนุ่มสาวหลากราวเรื่อง
ชีวิตเปลืองหมดไปใจหม่นหมาง
ตามกระแสโลกีย์มิเว้นวาง
เดินไกลห่างมรรคาสถาวร
ตนที่พึ่งแห่งตนผจญโลก
มัวอุปโลกน์กายใจยากไถ่ถอน
หลงในขันธ์ว่ากูอยู่นิรันดร
ใครเดือดร้อนช่างมันทำหันเมิน...
13 สิงหาคม 2558 22:48 น.
คีตากะ
ยืนเหม่อมองท้องนาแสนอาภัพ
ทุ่งระยับแวววาวราวแก้วใส
ข้าวเขียวเหลืองเรืองรองมองวิไล
มาจมใต้สายน้ำซ้ำความจน
ข้าวกำลังราคาดีมีความหวัง
ต้องมาพังลงครืนยืนสับสน
แทบสิ้นเนื้อประดาตัวทุกข์ทั่วคน
หนี้สินพอกท่วมท้นยิ่งจนใจ
น้ำท่วมแล้วดอกต้นยังท้นท่วม
ชาวนาอ่วมแย่ย่ำน้ำตาไหล
ที่นาผืนสุดท้ายคงมลายไป
จำนองไว้ใช้ทุนมาหมุนเวียน
กู้เงินจากธนาคารค่าหว่านไถ
เอาเงินไหนใช้คืนยืนปวดเศียร
เขามาทวงถึงบ้านพานวิงเวียน
แทบอาเจียนอกเอ๋ยใครเลยทน
เหลียวมองบ้านยิ่งช้ำเหมือนกรรมซัด
น้ำป่าพัดลับหายกลายล่องหน
เหลือเศษหินดินทรายพรายกมล
ยามแลยลยิ่งแสลงเสียดแทงใจ
เสียที่นาสูญบ้านพานทดท้อ
เช่านาต่อก็พลอยล้าพาหวั่นไหว
เหมือนดั่งตำน้ำพริกละลายไป
รันทดใจยิ่งแท้แพ้โชคชะตา
ทั้งหนี้เก่าหนี้ใหม่ใครจะช่วย
ถึงคราวม้วยตัวเราเฝ้าอุตส่าห์
จึงถางดงพงพฤษ์ไพรพนา
สุดท้ายเจอข้อหารุกป่าดง...
บุราณกาลจารึกบันทึกเขียน รามเกียรติ์เรื่องราวคราวหนหลัง ยักษ์ขบถบุกสรวงล่วงเวียงวัง ทำน่าชังบัดสีถือดีตน พระนารายณ์บรรทมสินธุ์ปิ่นนเรศ เรืองฤทธิ์เดชอวตารผ่านเวหน ปราบยักษ์พาลหยาบช้าคร่าผจญ ย่ำไพรสณฑ์ตามหาสีดานาง ยักษ์สิ้นโคตรเผ่าพงศ์ลงราบคาบ พระรามปราบชาญยุทธ์รุดสะสาง สวรรค์โลกสงบสุขทุกถิ่นทาง โลกเว้นว่างกลียุคห่างทุกข์ภัย ผ่านมาหลายพันปีเกิดกลียุค มานุษรุกรานสัตว์ตัดชีพขัย หลงเลือดเนื้อมังสาป่าเถื่อนใจ ทั่วหล้าไร้เมตตาเข่นฆ่านอง ร้อนถึงพระสี่กรอมรราช สถิตปราสาทไอศวรรย์พลันหม่นหมอง มนุชประพฤติเยี่ยงยักษ์หักครรลอง สิ้นธรรมครองชีวิตติดหล่มมาร ยังสวรรค์และโลกวิโยคทั่ว ด้วยกรรมชั่วครอบงำทำล้างผลาญ เวรถึงขั้นสิ้นพงศ์โคตรวงศ์วาน อวสานมนุษย์สิ้นสุดกัลป์ ด้วยเมตตาพระทรงจักรอัครเทพ เสวยเสพทิพย์วิมานผ่านสวรรค์ จึงทูลขอพระจอมไตรให้ภาคทัณฑ์ ระงับไฟประลัยกัลป์นั้นชั่วคราว องค์จักรีอวตารหมายต้านฉุด กรรมมนุษย์ยิ่งใหญ่ให้เหินหาว สู่แหล่งหล้ายับยั้งยังเรื่องราว ก่อนถึงคราวโลกวินาศพิฆาตชน องค์อวตารเที่ยวท่องล่องห้าทวีป ด้วยเร่งรีบกิจจาพาก่อผล ช่วยสั่งสอนส่ำสัตว์ฝึกหัดชน ให้หลุดพ้นบ่วงกรรมล้ำอัตตา ภัยพิบัติครั้งใหญ่ได้ถอยห่าง บรรเทาบางหลายหนชนหรรษา ด้วยวิริยะพระองค์ทรงฤทธา พร้อมเสนาเทเวศหยุดเภทภัย ตำนานรามเกียรติ์เขียนมิจบ ขอสงบพักก่อนนอนหลับใหล เฝ้าพระอินทร์สอบถามความเป็นไป แล้วจะมาเฉลยไขให้จบตอน....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
1671
